Vier jaar na het verschijnen van Don’t Shy Away is er nieuw werk van het trio Loma te bewonderen. Ik had natuurlijk in plaats van bewonderen ook beluisteren kunnen schrijven, en beluisteren moet je How Will I Live Without A Body zeker, maar elk nummer op het derde album van de band uit Austin is een kunstwerk. Wederom slaagt Loma erin om mij aan mijn speakers te kluisteren, want Loma kan met schijnbaar weinig veel doen. 

Loma haalde voor How Will I Live Without A Body inspiratie uit het werk van de avant-garde kunstenaar Laurie Anderson, die aanbood om te werken met een AI die getraind is in haar werk. Als input stuurde Loma twee foto’s; Andersons AI reageerde met twee angstaanjagende gedichten. Fragmenten daarvan zijn gebruikt in How It Starts en Affinity. Ook de albumtitel is afkomstig uit een van de gedichten en How Will I Live Without A Body is het bewijs dat AI en muziek dus wel degelijk samengaan, zolang bevlogen artiesten zorgen voor bezieling. 

En bezieling is er. Met Please Come In worden we vriendelijk uitgenodigd in de wondere wereld van Loma. Het nummers begint heel zacht, waardoor je geneigd bent de volumeknop naar rechts te draaien. Ik deed dat en schrok na een halve minuut ambient geluid en getjilp door een stevige drum. De band schuwt experiment niet en dat wordt gedurende het openingsnummer direct duidelijk. Ook Arryhytmia is een goed voorbeeld. De ritmesectie klinkt als een voortsnellende stoomtrein, maar de heldere zang van Emily Cross zorgt voor rust, die door klarinet en gedubde geluiden richting het einde teniet wordt gedaan, al zorgt de boppende bas wel voor houvast. Het blijkt een mooie opmaat naar Unbraiding, dat rustig begint met vogelzang en piano, maar langzaam intenser wordt, om dan verrassend rustig te eindigen terwijl het naadloos overloopt in I Swallowed A Stone. Direct is de onrust terug.  

How Will I Live Without A Body is als een verhaal waar niet alleen de tekst, maar juist de witregels ertoe doen. Het is dramatisch en verslavend, maar klinkt elke luisterbeurt anders. Halverwege staat een kort intermezzo dat qua titel (Dark Trio) adequaat lijkt te verwijzen naar de bandleden. Maar het zijn nummers als Pink Sky (terechte single), Broken Doorbell (kleine acht minuten intrigerend) en Affinity (met tekst die verwijst naar de albumtitel) die de hoofdrol opeisen van een B-kant die is vervuld van hoop, terwijl het gevoel van ronddwalen van de A-kant de luisteraar nooit helemaal verlaat.