Elke week verschijnen er tientallen nieuwe albums. Welke lonen de moeite om toch even te checken? Dit is jouw huiswerk voor komend weekeinde.

Enter Shikari – A Kiss For The Whole World
Ja, je moet er maar net van houden. Die overdaad, dat extreem barokke en natuurlijk ook die emo in de stem. Je kunt het zien als een soort van over the top glittergabber in rock verpakking, of je ervaart het als geniale erupties van duizelingwekkende reeksen noten die op de een of andere manier toch een overweldigend geheel vormen. Het is en blijft smaakzaak. Maar om de smaak even opzij te zetten, het is goed fans te wijzen op de nieuwe van Brits Enter Shikari. Hun zevende album intussen, in alle rust opgenomen in een wereld die bijkomt van de gevolgen van een pandemie. En voor hun doen houden ze het doelgericht en focussen ze zich op het schrijven van stevige liedjes in bekende stuiterende adhd-verpakking. Checken dit album, want het is een van Enter Shikari’s betere. (So Recordings)

Lael Neale – Star Eaters Delight 
Net als op haar vorige album maakt singer-songwriter Lael Neale op Star Eaters Delight weer volop gebruik van een omnichord. Toch lijkt haar derde album toegankelijker dan de vorige. Het opent uitstekend en aanstekelijk met I Am The River, een prima indie-popnummer. Ook staan er poëtische nummers op, zoals bijvoorbeeld het ruim acht minuten durende requimachtige In Verona, dat – heel mooi – toch in schril contrast staat met het met springerige Faster Than The Medicine. Indie en folk gaat hand in hand, al heeft indie toch wel de overhand. En dat resulteert in een gevarieerd album, stemmig afgesloten met een pianonummer, dat best gruizig klinkt waardoor we zin krijgen het vorige album nog eens af te stoffen.  (Sub Pop / Konkurrent)

Everything But The Girl – Fuse
Al snel nadat het gerucht werd bevestigd dat Everything But The Girl voor het eerst in bijna een kwart eeuw met nieuw materiaal zou komen, ging het verhaal rond dat de stem van Tracey Thorn door de jaren zou zijn ‘veredeld als goede oude wijn’. Dan flits door je hoofd een stem die goed doorgerookt is, in combinatie met ‘Weetje wel, weetje niet’. Maar die beschrijving klopt wel: Tracey Thorn’s stem heeft de kenmerken behouden zoals we die kennen, ook van hun eerste voorzichtige zachtaardige new wave-getinte producties, klinkt wat dieper, donkerder misschien, maar heeft aan zeggingskracht niks ingeleverd. Samen met haar compagnon Ben Watt zet ze op Fuse een serie prima liedjes waarbij je toch het vermoeden bekruipt dat ze ooit nog eens hopen een hit als Missing te scoren. No One Knows We’re Dancing en Nothing Left To Loose zijn liedjes die een gooi doen naar een zekere status doen. Dit album valt van a tot z in die elektronische sfeer, soms met behulp van wat moderne sounds waardoor het wel een ontmoeting lijkt van Sylvan Esso en Massiv Attack. Een nummer als Forever doet ‘Bristol’ aan zonder te triphopperig te worden. Al met al een warm loungy-swingend album dat fans van vroeger niet zal teleurstellen. (Virgin Music)

Kae Tempest – Nice Idea ep
Wat doe je als je even een paar dagen niks te doen hebt? Dan pak je je ideeën-notitieblok onder je arm en gaat een poosje chillen van Dan Carey van Speedy Wunderground. Wie weet of er wat komt van een beetje pielen en wat beats maken. Zo stellen we het ons maar voor hoe het is gegaan en wat dan uitmondt in weer een uiting van multi-talent Kae Tempest: de Nice Idea ep, een Recordstore Day uitgave. Vier tracks die voortgaan op de weg die zijn met haar laatste album The Line Is A Curve is ingeslagen. De hoes van de ep is aannemelijk niet voor niets een bewerkte versie van de cover van dat album. De rake observaties en maatschappijkritische teksten vloeien weer onnavolgbaar soepel uit Tempest’ mond. En geven met die bevlogen woordenstroom een scherp randje aan de vloeiende meest rustig swingende tracks. Alleen titelnummer Nice Idea klinkt opgejaagd… (Virgin Music)