Te allen tijde rust en kalmte bewaren. Niet in discussie gaan (of juist wel, afhankelijk van de eigen stemming). Pareren met een grap. Je vriendelijkste, maar ook meest strenge gezicht opzetten. Onvermurwbaar zijn. Tekst en uitleg geven (doodvermoeiend soms…).

Komt allemaal aan de orde wanneer je als dj achter de draaitafels staat en er verzoekjes binnenkomen. Nou ben ik in het algemeen de redelijkheid zelve, maar als platenruiter moet je af en toe streng doch rechtvaardig zijn. Om nou een bordje met daarop ‘Géén verzoekjes!’ aan de dj-booth te hangen, gaat me wat te ver, alhoewel er momenten zijn dat je zou willen dat je zo’n bordje had.

Wanneer je in opdracht draait op feesten en partijen ontkom je er niet aan dat er verzoekjes worden aangevraagd. Doorgaans betreft het dan volledig grijsgedraaide nummers, maar wie betaalt, bepaalt. Even over je persoonlijke smaak heen stappen en met dichtgeknepen oren het bewuste plaatje draaien. Verzoekjes komen er in alle soorten. Vriendelijk, dwingend, dreigend, noem maar op. Een paar voorbeelden. ‘Draai eens wat bekends!’ (Antwoord: wat ik draai is mij allemaal bekend, hoor). Op een verzoekje dat je toevallig niet bij je hebt: ‘Wat heb je dan wel???’ (Ehm…moet ik nu alle 400 plaatjes gaan opnoemen die ik bij me heb?). Of de volgende, ergens diep in het zuiden, tegen de Duitse grens aan: ‘Hanne auch fees?’ (Na driemaal vragen om dat nog eens te herhalen, eventueel vergezeld van ondertiteling, bleek het hier te gaan om ‘iets van Paul Elstak’).

Nou zijn er plaatjes die alleen gedraaid worden als er een pistool op mijn hoofd wordt gezet of wanneer alle hoop verloren is dat je nog leven kunt blazen in een ten dode opgeschreven feestje (Chic – Le freak, iemand?) of die je simpelweg weigert om te draaien, wegens…nou ja, wegens ‘Paradise by the dashboard light’ van Meatloaf. Verder is er veel mogelijk, ik ben de beroerdste niet en schaam me (bijna) nergens voor.

Afgelopen week mocht ik nog eens m’n oude 80’s new wave singles uit het vet halen, voor een new wave party in het jongerencentrum in mijn woonplaats. Uiteraard ontkom je er dan niet aan om de gekende klassiekers te draaien, want de new wave gemeente staat daar op, hoe vaak deze ook al de revue gepasseerd zijn de afgelopen 40 jaar. Joy Division, Sisters of Mercy, Bauhaus. Affijn, u kent dat mogelijk wel. Ik had me ten doel gesteld om ietwat af te wijken van de norm. Geen ‘Love like blood’ van Killing Joke, maar ‘Requiem’. Geen ‘Blue Monday’ van New Order, maar ‘Ceremony’. Geen ‘A forest’ van The Cure, maar ‘Just like heaven’. Daarnaast wat minder courant spul zoals Executive Slacks, Gang of Four, The Teardrop Explodes, Clock DVA. 

Geen klachten verder, maar toch kwam de vraag die je wist dat zou komen. ‘Kun je misschien ‘Eisbaer’ van Grauzone draaien?’ Om me tegen mezelf in bescherming te nemen had ik deze single bewust niet meegenomen en deelde ik de aanvrager mee dat ik ‘Eisbaer’ kotsbeu was. Geen probleem, hetgeen je niet kunt zeggen van de alsmaar sneller smeltende poolkappen. Nee zeggen wordt een stuk lastiger wanneer er een ijsbeer op je stoep staat.

DJ 45Frank