Zingen over de herinneringen aan je plotseling overleden moeder, het verhaal vertellen van de spijt die je vader voelt dat hij haar niet nog een keer meenam naar Parijs: Martijn Verhagen gunt ons een kijkje in zijn meest persoonlijke gevoelens rond gebeurtenissen die zijn leven voor altijd kleuren. Dat is wat het afscheid van je ouders met je doet. En daar moet je wat mee. Martijn Verhagen, de Amsterdamse zanger en songwriter die opereert onder de naam Morpheus, doet dat door het van zich af te zingen en er in alle openheid in zijn liedjes zijn verhaal te vertellen, de zenuw voor je ogen open te leggen.

De Amsterdammer presenteert een debuut ep met zeven liedjes. In een huiskamerachtige setting opgenomen, in één take. En als die rap van de promotors waarheid is, bewijst de ep dat Verhagen over indrukwekkende vocale eigenschappen beschikt. Een prachtige stem, vol in de lage registers, met een fijn gruisje erin, speelt dus de hoofdrol op de ep. Meestal wordt die stem enkel ondersteund door een piano en hier en daar extra klassiek klinkende instrumenten als harp of wat zacht in de mix geplaatste blazers. Voor de productie zijn kosten noch moeite gespaard zo lijkt het. Dat blijkt uit de lijst betrokkenen (productie en mix door Robin Hunt (Woodkid, Thomas Azier) en Isa Azier (Thomas Azier); John Davis (Lana Del Rey, Florence and the Machine, Nick Cave and The Bad Seeds) verzorgde de master) alsook door hoe het klinkt.

De liedjes zijn stuk voor stuk stevig emotioneel geladen. En het is daarom zeker niet ieders ding. Morpheus buigt zijn flexibele stem in melancholische bochten; voor velen zal het te theatraal zijn, te gedragen. Verhagen laat zich dan ook inspireren door klassieke chansonniers, maar ook door Joep Beving. Het is muziek die in de smaak zal vallen bij liefhebbers van esthetische popmuziek als van Tamino of Hozier. Of mensen die graag na een lange dag met wat muziek op de koptelefoon in de armen van Morpheus belanden.

Morpheus is vrijdag 17 maart te zien in Soho House in Amsterdam