Hoe je een gek een poosje bezig kunt houden? Laat ‘m in zijn muziekcollectie zoeken naar een vermist plaatje. Hier spreekt een man met ervaring. 

Hoe dat zo? De woensdagavond is al geruime tijd gereserveerd voor bioscoopbezoek, samen met mijn moederrrr. Ja, ik zou ook liever naar de film gaan met een lekkere ronde blonde meid, maar daar ben ik voor behandeld. Afgelopen week stond ‘L’Immensità’ op het programma, een autobiografisch familieportret van regisseur Emanuele Crialese. In het kort: het twaalfjarige hoofdpersonage Adriana/Andrea, een alter ego van de regisseur, is geboren als meisje, maar voelt zich steeds meer een jongen. Al is dat niet het enige onderwerp van de film. Genderidentiteit is een van de vele facetten in een breder verhaal over je plaats zoeken in deze wereld. Mooie film, schitterende ‘70’s vormgeving en een glansrol voor de nog immer ravissante Penélope Cruz. Maar daar gaat het nu even niet om. In de film zit een wervelende dansscène. Het daarbij gebruikte nummer klonk me vaag bekend in de oren. Ik had de kok wel horen fluiten, maar wist niet waar de lepel hing, zogezegd. Nou ben ik nog nét niet zover heen dat ik als een hondje van Pavlov onmiddellijk naar mijn telefoon grijp, het lulijzer in de bioscoopzaal omhoog steek en Shazam om raad vraag. Dus rustig de aftiteling afgewacht voor opheldering. Ah ja, natuurlijk. ‘Prisencolinensinainciusol’ van Adriano Celentano. Een nummer uit 1972. De tekst is ‘gibberish’, maar moet doorgaan voor Engels met een Amerikaans accent. Toffe track! Bij thuiskomst even gecheckt. Yep, op single in de collectie, twéémaal zelfs. De volgende dag gelijk het plaatje opduikelen voor de eerstvolgende plaatjesavond met m’n vriendin. Sneller gezegd dan gedaan. Zowel bij de afdelingen 60’s, 70’s als ‘ouwe soul & funk’ niet onder de ‘C’ te vinden. Dat betekende dat ik een rek en wat bakken met zo’n 1500 singles door moest ploegen, vol one- en non-hit wonders en ander allerlei dat al een tijdje op een draaibeurt wacht. Zo’n beetje de vergeetput van mijn singlescollectie. Wat je dan zoal tegenkomt… Onder andere een stuk of zeven (7!) andere Celentano-singles, terwijl ik niet eens wist dat ik fan was. Toch maar een paar singles aan de vergetelheid onttrokken (voor de liefhebbers: Del Amitri, Human Sexual Response, Kissing the Pink en Die Udo’s, wie kent ze niet?). Na anderhalf uur vergeefs zoeken, in m’n beste Italiaans gevloekt en de moed opgegeven. 

Me dan maar neerleggen bij dit gemis? Dacht het niet. Bij de eerstvolgende platenbeurs op zoek naar die verdomde single. Die gelegenheid diende zich afgelopen zondag al aan. En alsof de duvel ermee speelt (en dat doet ‘ie graag): vlak voor het scheiden van de markt de single uit een één-euro-bak gevist. Om een dag later op zolder het betreffende plaatje bij de afdeling ‘Disco’ terug te vinden onder de ‘C’. Wél met een andere hoes. Was toch niet alles voor niets geweest.

DJ 45Frank