Een van de beste muzikale geheimen van Vlaanderen is ongetwijfeld de indierockband Dirk. Tegen wil en dank van de band zelf, want die is er – getuige het nieuwste album – klaar voor om internationaal door te breken. Op het eerste album (Album) dat 25 minuten duurt en acht nummers telt horen we door de rock vooral invloeden van punk en hier en daar, vooral in de zang, klinkt het Pixies-achtig. De opvolger heet Cracks In Common Sense, duurt iets langer en telt twaalf nummers die samen goed zijn voor 33 minuten. Ook hier weer invloeden van Pixies, ook muzikaal, zoals op Hit. Ook horen we soms een vleugje Weezer, terwijl hij op Artline Foo Fighters naar de kroon steekt met vurige, maar uiterst dansbare rock. En precies dat horen we ook terug op prijsnummer No van het derde album in vijf jaar. 

Met Idiot Paradise bewijst Dirk. dat de band niet stilgezeten heeft, maar ook dat hij enorm gegroeid is. Want de band lijkt volledig zijn eigen geluid te hebben gevonden, een geluid dat volwassener en voller klinkt, melodieuzer ook, al is het puntige en enthousiaste wel gebleven. Wat vooral opvalt is hoe de nummers zijn ingekleurd, net als je denkt dat er geen ruimte meer is in de compositie, ziet DIRK. toch nog kans een extra laag toe te voegen waardoor niet alleen meer diepte wordt bereikt, maar het hele perspectief lijkt te schuiven. Luister bijvoorbeeld maar eens goed naar Afraid To Go Home, dat diverse keren een nieuwe climax bereikt zonder dat het overdreven wordt en waarop de band laat zien dat hij behalve gas kan geven, dat ook kan terugnemen om vervolgens op te schakelen en weer flink door te trappen, waardoor het heel dynamisch klinkt. 

Het is lastig om een favoriete track aan te wijzen op Idiot Paradise. Het titelnummer is naast No een goede kandidaat, want op een fundament van krachtige drums bouwt de band een solide muur van geluid met uitgelaten gitaren, om vervolgens toch redelijk ingetogen te eindigen. Bovendien opent het album niet alleen uitstekend met single Half-Life, het wordt eveneens subliem afgesloten met een andere single. Wat een uitsmijter: Dirk.  neemt rustig de tijd om het ruim zes minuten durende Alarms zorgvuldig op te bouwen en werkt doodgemoedereerd naar een schitterende climax toe. Maar ook de tussengelegen songs zijn zeer de moeite waard. Idiot Paradise is rijk gevuld met nummers die zo goed de rode lijn volgen die de band uit Gent heeft uitgestippeld, dat een voorkeur bepalen een niet te nemen horde is, een onoverkomelijk struikelblok, een tantalusklus, waar ik me niet aan zal wagen. Liever draai ik dan het album, dat net als de voorganger 33 minuten duurt, andermaal integraal.