Belezen kun je me bezwaarlijk noemen. Hoewel ik de verplichte boekenlijst tijdens de middelbare schooltijd niet met lange tanden heb geconsumeerd, leidde dat niet tot een levenslange liefde voor de letteren. Wat lezen betreft ben ik meer van de sprint dan van de marathon. Verhalenbundels, columns, twee kranten per dag, lijfblad Humo en nog wat muziekmagazines, die gaan er wel in. Voor de ware literatuur heb ik het geduld niet. Bovendien kamp ik altijd met een achterstand wat betreft te beluisteren platen en gaan er maar 24 uur in een dag. Op vakantie gaat er wel meestal een boek mee en er staat hier een redelijk gevulde boekenkast met groten uit de vaderlandse en de wereldliteratuur, waar ik waarschijnlijk ook na mijn pensioen niet aan toe zal komen. 

Poëzie is al helemaal een ondergeschoven kindje. De cultuurbarbaar in me die gedichten afdoet als ‘iets zo mooi en zo moeilijk mogelijk zeggen’ weet ik de kop in te drukken, maar dichtbundels zul je hier in huis vergeefs zoeken. Terwijl je met wat goede wil een beetje knappe songtekst ook als poëzie kunt beschouwen, om nog maar niet te spreken van de straatpoëzie van de hiphop. Toch dipte ik onlangs een kleine teen in de vijver van de edele dichtkunst. 

Dat zit zo. Bij de platenboer viste ik ‘She walks in beauty’ uit de aanbiedingenbak, de vooralsnog laatste lp van Marianne Faithfull, in samenwerking met Warren Ellis. De opper Bad Seed legt wat klanktapijtjes neer, Nick Cave pingelt in de verte wat op piano en de inmiddels niet meer zo kwieke en door kwalen en kwaaltjes geplaagde Marianne Faithfull draagt daar overheen met haar inmiddels kenmerkende, krassende en raspende stem gedichten voor. Niet bepaald een album waar je de stoelen voor aan de kant gooit om het op een dansen te zetten, maar op zijn minst bijzonder. Faithfull geeft er blijk van niet van de straat te zijn en put uit de rijke Britse poëziehistorie, met een voorliefde voor de gouden doden. Lord Byron, John Keats, Percy Bysshe Shelley, William Wordsworth, Lord Tennyson, dat werk. Inclusief tekst en uitleg over haar voorkeuren en wat historische context. Nou is mijn kennis van het oud-Engels niet van dien aard dat het voorgedragen werk voor mij gesneden koek is, maar ook twee eeuwen na dato zijn deze gedichten een opkontje voor de geest.

‘Words in papers, words in books/ Words on TV, words for crooks/Words of comfort, words of peace/Words to make the fighting cease/Words to tell you what to do/Words are working hard for you/Eat your words but don’t go hungry/Words have always nearly hung me/What are words worth?’, om het met de Tom Tom Club (Wordy Rappinghood) te zeggen. Kom – in tijden waarin de haat je dagelijks, in woord en gebaar, in het gezicht spat – nog maar eens om wat poëtische schoonheid. Dank u, Marianne.

Dj 45Frank