Toch een klein wonder. Ruim twintig jaar samen reizen, samen hotelkamers onveilig maken, samen op het podium. En nog altijd geen spoortje sleet op de vriendschap en het spelplezier dat vanavond bij Turin Brakes in De Helling van het podium spat. Het geheim? „Ach, we zijn gewoon hele makkelijke jongens”, vertelt Olly Knights breed lachend, tijdens ons interview eerder deze dag in Utrecht. „Je kent elkaar vanaf de lagere school, je weet hoe de ander in elkaar zit en dus laat je een vriendschap niet vertroebelen door bijzaken. En is er een verschil van inzicht, dan weet je elkaar te vinden.”

Tekst en foto’s: Herman Sixma

Wijze woorden van een gelouterd muzikant. Knights is samen met Gale Paridjanian oprichter van Turin Brakes, dat verder bestaat uit Rob Allum op drums en bassist Eddie Myer. De band opereert al ruim twintig jaar op het grensvlak van rock en folk, en heeft negen volwaardige studioalbums op hun cv. Daarnaast werden in de beginjaren wat ep’s uitgebracht, verscheen er een live-album in 2005 en markeerde een verzamelalbum in 2009 het einde van tien jaar samenwerking met het label Source/EMI. Van de studioalbums kwamen er enkele in de Engelse album top-10 terecht, maar een grote hit heeft Turin Brakes nooit gehad. Het dichtst in de buurt komt waarschijnlijk Painkiller (Summer Rain) van het album Ether Song, dat begin 2003 een vijfde plaats bereikte op de Engelse lijst van meest verkochte singles.

Geliefd
Geen hits, maar wel degelijk geliefd bij recensenten en een schare hard-core fans, vooral woonachtig in het Verenigd Koninkrijk. En van die fans zijn er vanavond in De Helling een flink aantal aanwezig. Af en toe een uitstapje makend naar de bar achterin de zaal, de vuisten gebald in de lucht als tegen het einde van de reguliere set publieksfavorieten Last Chance en Painkiller (Summer Rain) worden gespeeld en zachtjes meezingend met de wat rustiger nummers. En tussendoor? Selfies en korte video’s makend liefst met de band op de achtergrond, die dan vanuit de zaal onmiddellijk op Instagram of TikTok worden gepost. ‘Hi lads, guess where we are? Great fun here in Utrecht’.

Kortom, een opperbeste sfeer zowel in de zaal als op het podium. Een mooi geluid en lichtplan en een band die de stemming in de zaal prima aanvoelt. Losjes, maar ook weer niet al te uitbundig. De uitnodiging aan het publiek om aan het begin van de set het refrein van Up For Grabs mee te zingen (‘It’s not that difficult, it goes ‘la, la, lalala… la, la lalala‘) wordt door velen enthousiast opgevolgd; een uitgebreide lofzang van bassist Eddie Myer op Utrecht en de zaal waar ze nu staan, wordt afgesloten met het raadselachtige advies om vooral niet te verdwalen in de omringende bossen. Hoewel raadselachtig? Klinken daar niet eerste tonen van Lost In The Woods van het in 2018 verschenen album Invisible Storm? Wel het enige nummer van dat specifieke album dat vanavond de speellijst heeft gehaald.

Vijf nieuwe nummers
Ruimer vertegenwoordigd met respectievelijk zes en vijf nummers zijn het debuutalbum The Optimist uit 2001 en het meest recente, in 2022 uitgebrachte album Wide-Eyed Nowhere. Enerzijds dus een avondje kennismaken en soms een beetje wennen aan nieuwe nummers zoals Isolation, Into The Sun en No Rainbow. Een kennismaking die overigens al snel vertrouwd aanvoelt. Anderzijds een avond nostalgie en genieten van bijvoorbeeld Feeling Olivion, Emergency 72 en het prachtige Future Boy, dat door de band zelf wordt gezien als een van de sleutelnummers uit hun hele oeuvre. Zo’n nummer dat bijna altijd wel een plekje op de speellijst krijgt.

Mooiste nummers vanavond in De Helling? Naast het hierboven al aangehaalde Future Boy misschien toch Black Rabbit van het album Lost Property (2018) dat aan het eind van de reguliere set wordt gespeeld. Een nummer waarin alles zit wat Turin Brakes tot een bijzondere band maakt. En anders Dark On Fire van het gelijknamige vierde album dat in 2007 verscheen, vooral vanwege het prachtige gitaarwerk van Gale Paridjanian. Aardigste moment? Ergens halverwege de set als Olly Knights ruim de tijd neemt om zijn gitaar te stemmen. Helaas geen roadies om dit klusje te klaren en, omdat de band met zo weinig mogelijk spullen en gebruik makend van het openbaar vervoer door Nederland reist, ook geen reservegitaar. ‘Do you like these tuning breaks?‘ is de vraag vanaf het podium. Het duurt even voordat de woordspeling met de naam van de band bij het publiek landt….

Meer dan een voorprogramma
De ervaring leert dat een middelgrote band zoals Turin Brakes het vaak moet doen met een voorprogramma dat op zijn vriendelijkst gezegd ‘onderhoudend’ is. Het Italiaans/Duitse trio Dog Byron, dat vanavond opent voor Turin Brakes, laat zien dat het ook anders kan. Bijna 40 minuten prima te verteren bluesrock, met zowel folk- als soulinvloeden. Jammer dat een deel van het publiek pas binnenkomt als de set al halverwege is. Soms, bijvoorbeeld als een concert zoals vanavond wat eerder begint dan aangekondigd, hebben vroege vogels geluk. Al met al twee prima optredens vanavond in De Helling te Utrecht.