‘Yeah, we come from Paris. Paris, yeah. Yeah, Paris, we come from Paris, yeah’. Er is maar een dikke minuut verstreken of Bad Pelicans – jawel, een Franse band uit Parijs – hebben ons voor zich gewonnen hun hun liedje getiteld – hoe kan het anders – Paris. In de videoclip zien we ze gehuld in zwart leer als stoere kerels rondsjouwen. Met maar één boodschap: we komen uit Parijs, yeah!

Bad Pelicans doet wat ons betreft een aardige gooi om te boek te staan als de Franse Viagra Boys. Ze doen er in elk geval erg hun best voor om er vuig uit te zien. En ook qua sound zoeken ze naar een combi van noise en groove. In Paris speelt een voortbeukende overstuurde bas wat instrumentatie betreft de hoofdrol. En die vunzig klinkende bas blijft letterlijk en figuurlijk de toon zetten op het hele album Eternal Life Now.

Tweede kenmerkende factor is de cartoonesque humor die met dikke lagen over de liedjes is gedrapeerd. Bij de Fransen ontbreekt alleen dat ze ook zwaardere onderwerpen met een knipoog aankaarten, zoals Viagra Boys dat wel doen. In Paris bijvoorbeeld steken ze de draak met macho gedrag, maar in een ander prijsnummer op de plaat als Dance Music komt het toch echt niet veel verder dan gekkigheid over muzikanten die hun best doen iets te maken waar mensen graag op dansen en zingen ze in Supercop vooral over de spierbundels van de fictieve politieagent. Ook muzikaal worden grappen gemaakt: in titelnummer Eternal Life Now schakelt de band over van gruizige postpunk naar een walsje. En dat allemaal verpakt in een smaakvol grove indie- en postpunksound met soms wat retro jaren tachtig tintjes. In die zien doen ze wat denken aan een band als Datarock, die hun grappen en grollen daarentegen verpakten in dansbare 80’s-indie-disco.