14 Februari 2023, Valentijnsdag. Maar de muziekliefhebber, die vandaag in Utrecht van de Amerikaanse Death Valley Girls (DVG) een vriendelijke portie soft-rock-achtige liefdesliedjes verwacht, komt bedrogen uit. Bijna een uur lang dendert de DVG-machine door hun oeuvre van vijf albums, met alleen aan het begin een welgemeend ‘Happy Valentine’s Day‘ van frontvrouw Bonnie Bloomgarden. Niks af en toe wat gas terugnemen, gewoon doorspelen, ook als de apparatuur even hapert. Hard en strak; veertien nummers lang. De goed gevulde zaal van dB’s geniet met volle teugen.

Tekst en foto’s:  Herman Sixma

Kurkdroog, ziedend warm en een landschap dat gedomineerd wordt door zandduinen en zoutvlaktes. Death Valley, het woestijngebied in het zuiden van de Verenigde Staten. Geen geschikte thuisbasis voor een rockband, maar natuurlijk een prima streek om je naam aan te ontlenen. Lekker catchy, een beetje duister, de nieuwsgierigheid wekkend. Dat de band sinds hun oprichting in 2013 opereert vanuit het nabijgelegen Los Angeles geldt voor het ‘lenen’ van de naam als een verzachtende omstandigheid. Met een nieuw album op punt van verschijnen reizen Bonnie Bloomgarden en Larry Schemel, tijdens deze tour bijgestaan door Sarah Linton (basgitaar) en Rikki Styxx (drums), tot half maart door Europa. Nederland is hun eerste stop, de show in dB’s hun tweede optreden van deze tour.

Het is 21:25 uur. De vier mannen van The Covids, hebben met een energieke set van een half uur het voorprogramma verzorgd, hun spullen ingepakt en genieten van een welverdiend biertje aan de bar. Terwijl Larry Schemel zijn gitaar stemt, hebben de drie DVG-dames met een glas wijn of een beker thee in de hand hun eigen momentje aan de rand van het podium. Altijd spannend, die eerste optredens van een nieuwe tour. Vijf minuten later om 21:30 uur precies, showtime. Met een mix van fuzzy gitaren en een staccato van kicks tegen de bassdrum wordt opener Abre Camino van het album Darkness Rains (2018) ingezet, gevolgd door Street Justice en More Dead van hetzelfde album. Hard en compromisloos. De zaal kan zich opmaken voor bijna een uur psychedelische garagerock van de Death Valley Girls.

Naast ouder werk, vanavond ook nummers van het album Islands In The Sky dat op 24 februari verschijnt bij Suicide Squeeze Records. Een album dat in de steigers werd gezet in de periode dat de halve wereld ‘op slot’ zat vanwege de Covid-pandemie. Voor de Girls betekende dit nauwelijks mogelijkheden om op tour gaan met hun in oktober 2020 verschenen album Under The Spell Of Joy. En ja, wat doe je dan? Werken aan nieuwe liedjes. Proberen de ideeën die in je hoofd zitten om te zetten in songs waarin gelijkgestemden zich kunnen herkennen. De hele wereld veranderen gaat waarschijnlijk niet lukken, maar als je met jouw liedjes en optredens het publiek (en daarmee ook jezelf) een goed en veilig gevoel kunt geven, dan is de missie voor Bonnie Bloomgarden en haar band geslaagd.  

Dat het geluid op Islands In The Sky niet of nauwelijks verschilt van het eerder uitgebrachte werk, blijkt uit de drie nieuwe nummers die vanavond op de speellijst staan. Sunday, over het ‘alleen op de wereld’-gevoel; het verlangen de hele dag in bed te blijven liggen, met de dekens ver over je hoofd getrokken, jezelf moed inpratend om toch maar door te zetten. What Are The Odds, waarin (met een verwijzing naar Madonna’s Material Girl) de vraag wordt gesteld of er naast het verleden, het heden en de toekomst, misschien nog een andere dimensie is. Hoe zou zo’n alternatieve wereld eruitzien? Zitten wij daar als ‘simulated Death Valley Girls‘ wellicht al middenin? En tenslotte Magic Powers, waarin zelfacceptatie centraal staat. Wat anderen als ‘gek’ of ‘buitenissig’ definiëren, kun je voor jezelf ook positief labelen. Je bent misschien anders, maar wel degelijk een waardevol en uniek persoon; een persoon met magische krachten. 

Gelet de podiumpresentatie, dan zien we dat de vroegere angst om op te vallen en jezelf te laten zien bij frontvrouw Bonnie Bloomgarden inmiddels aardig is verdwenen. Dat blijkt met name aan het eind van de set als het podium wordt ingewisseld voor een rondje door de zaal. Al zingend worden de jongens en meiden die zich voor het podium in het zweet dansen geknuffeld, zijn er complimenten voor een ‘oude hippie’ die met zijn blote voeten in badslippers voor in de zaal staat te genieten, en vriendelijke woorden voor een fan aan de zijkant die in zijn rolstoel de drukte voor het podium juist is ontvlucht. Terug op het podium, door met 10 Day Miracle Challenge en Electric High als afsluiting van de set. En na vanavond op naar Frankrijk voor het vervolg van de tour.