Bijster weinig actieve herinneringen aan wanneer ik voor het laatst voet zette in Cultuurcentrum De Velinx in Tongeren (B), maar Google is je vriend in deze. Tijdens het festival Viva Velinx in 2005 dus, met Admiral Freebee, De Mens, Mocky, The Black-Eyed Snakes en Urge Overkill. Of deze Belgische cultuurtempel er destijds net zo bij lag als bij het bezoek afgelopen zaterdag is me ook ontschoten, maar cultuur mag kennelijk wat kosten bij onze zuiderburen. Onder andere de bibliotheek, de Cultuurdienst Tongeren en een statig grand café zijn in het majestueuze gebouw gevestigd, plus een ontvangsthal die zó ruim bemeten is, dat je met de overtollige kubieke meters gerust nog een middelgroot poppodium zou kunnen verwezenlijken.

De reden voor het na vele jaren hernieuwde bezoek? Een optreden van Naima Joris. Getriggerd door haar laatste album While the moon kaartjes gekocht en op naar Tongeren. Daar bleek de faam de artieste niet vooruit te zijn gesneld, de kaartverkoop viel enigszins tegen. Maar aangezien elk nadeel z’n voordeel heb, konden de ruim 100 bezoekers hierdoor plaats nemen óp het podium, met vrij zicht op het gebodene. Spijtig dat er geen ligstoelen voorzien waren, want deze muziek zou je liggend tot je moeten nemen. Da’s dan verder ook het enige dat meneer Kniesoor aan had te merken op dit concert van ruim een uur, waarin je langzaam maar zeker mee werd gezogen. Eerder verschenen van haar hand al een ep waarop zij het verlies van haar zus een plaats tracht te geven, en een mini-lp met covers van het eveneens overleden muzikale buitenbeentje Daniel Johnston.

Het werd zo’n concert dat aanvankelijk in de ‘ach wat, laten we dat maar doen’-categorie viel, maar waar je achteraf de voorzienigheid voor mocht danken dat je erbij was. De bezetting: een gitarist met een aantal gitaren en klankentappers, een blazer/toetsenist op euphonium en synth, een contrabassiste, een drummer die tevens een doos ritsel- en rammelpercussie had meegenomen en Naima Joris op toetsen, gitaren, saxofoons en zang. Klinkt als overdaad, maar die schaadde niet, want alle instrumenten werden gepast sporadisch ingezet, waardoor er een zeer gevarieerd klankbeeld ontstond met tal van kleine details. Gekoppeld aan een wat schuchtere presentatie bood Naima Joris een dwarsdoorsnede van haar output. Geworteld in de jazz en gezegend met een stem die in diverse registers het hart verwarmde. Muziek waarvoor de Portugezen het woord ‘saudade’ hebben uitgevonden. Sober, smaakvol, intiem, soms donker, weemoedig, minimalistisch, maar vooral van grote klasse. Hoogtepunt: Anyone lived in a pretty how town, een op muziek gezet gedicht van E.E. Cummings.

Na afloop nog een paar Belgische biertjes en daarna gelouterd weer de mallemolen van het leven in, die steeds sneller rondjes lijkt te draaien.

DJ 45Frank