Nieuwe bands ontdekken of netwerken met collega’s uit de muziekindustrie, seminars volgen tot je suf geluld bent of hangen aan de bar in een vage kroeg tot het ochtendgloren. Na twee online-edities van het jaarlijkse Eurosonic/Noorderslag-festival (ESNS) was het van 18 tot en met 21 januari eindelijk weer tijd voor een echte editie met livemuziek en -publiek. Popfotograaf Dimitri Hakke reisde voor de 26ste keer richting Het Hoge Noorden om veelbelovende Europese artiesten op de foto te zetten voor fotopersbureau Getty Images. Voor MuziScene hield de Rotterdammer een fotodagboekje bij. Ga mee en (her)beleef ESNS door zijn ogen.

Tekst en foto’s: Dimitri Hakke

Het moeilijkste aan ESNS is het vinden van een overnachtingsplek. Veel muziekorganisaties hebben deals met hotels waardoor plekken schaars zijn. Jarenlang zat ik in hotel Aduard, net buiten de stad. Een prima plek, maar even tussendoor naar het hotel gaan is er niet bij. En ’s nachts na een bezoek aan De Benzinebar, De Ster of Knarie op zoek naar een taxi. Van slaapzalen tot hotelboten en van luxueuze hotels tot aan ergens crashen op iemands kamer; ik heb het allemaal gedaan. De laatste 8 jaar zit ik perfect: een geweldige kamer in Toulouse-Lautrec-stijl op fietsafstand van het centrum. Zodra ik aankom, boek ik ook direct voor het volgende jaar.

ESNS betekent vaak tussendoor snel wat eten bij snackbar Hoek of een van de Turkse shoarmatentjes. Daarom zorg ik dat ik in elk geval dag één goed eet en ga altijd naar de Chinees in de Nieuwe Ebbingestraat, op weg naar het centrum: gelukkig, hij zit er nog!

In een sprintje naar Sprints in de Machinefabriek. Indierock, garage met een klein vleugje punk uit Ierland. Een collega-fotograaf heeft ze al eerder gezien en belooft een spetterende show. Dat valt wat tegen. Leuke deuntjes, maar visueel weinig spektakel.

Je mist meer dan je ziet. Wil je een band per se zien dan is vroeg aanwezig zijn het devies. Zeker als ‘gewone’ festivalbezoeker. Niet alleen pers heeft voorrang bij een band, maar ook ESNS-conferentiegangers en boekers van het ESNS Exchange-programma.

Bij Power Plush in het All Round Pool Centrum staan geen rijen, maar is het gezellig druk. De dromerige harmonieën en catchy hooks van het viertal zorgen voor enthousiaste reacties uit de zaal.

Tijd voor een portretje van het Duitse viertal. Even kijken of er ergens een goed plekje is voor een foto. Een minuutje later is het alweer klaar. Op naar de volgende act. 

De Nederlandse Mazey Haze staat in haar regenjas op het lage podium van het News-café. Trefwoorden: gitaar, Franse New Wave, Italiaanse filmsoundtracks. De donkere kelder draagt goed bij aan de sfeer, maar voor een fotograaf is het gebrek aan licht een hele uitdaging.

Gelukkig is er meer licht bij Sans Soucis. Met haar mix van r&b, electro en Gongolese rumba sleepte ze eerder op de avond de belangrijkste MME-award in de wacht. Vol trots toont ze haar prijs aan het toegestroomde publiek in het Grand Theatre.

Hoogste tijd voor de Cloudsufers! Eh… de Cloudsurfers!

De Cloudsurfers razen over het podium en zetten de Blauwe Hemel op zijn kop met hun gruizige garagerock. Wat een overgave. Uptempo punk á la Oh Sees en Ty Segall met twee drummers! 

Modern Love in de Stadsschouwburg, staan te boek als favorieten van MTV en BBC1. Helaas blijkt de band uit Ierland voornamelijk brave indiepop voor tieners te produceren. Ook visueel is er weinig spektakel.

Het duurt even voordat het doordringt dat ik naar een Spaanse act aan het kijken ben in de Akerk. En niet iets Oost-Europees. Misschien zet de bontmuts me op het verkeerde been. Maar Spaanse droompop van Irenegarry dus. Vanavond bijgestaan door een drummer en een toetsenist.

Irenegarry of Irene Garrido heeft niet veel tijd. Een portretje kan wel even snel… op het podium en met de kabeltjes nog in de hand. Vijftien tellen en klaar. 

Terug naar het Grand Theatre. Prachtig licht bij de show van MME-winnares July Jones. De electroqueen uit Slovenië zet een goeie show neer. Muzikaal razend scherpe hooks en ongefilterde teksten over relaties, queerness en mentale gezondheid. Jones heeft oog voor de camera’s. Dit is fijn schieten als fotograaf. 

Even een broodje falafel halen voor ‘thuis’. Foto’s inladen, uitzoeken, bewerken en dan opsturen naar Getty Images. Hier ben ik nog wel een paar uur zoet mee. Hoe sneller ik mijn foto’s doorstuur, hoe meer kans dat ze ergens gebruikt worden.

Vrijdag

ESNS is niet alleen bandjes kijken. Op het showcase-festival is de hele middag gelegenheid tot netwerken met anderen uit de muziekindustrie. Hier kun je zaken doen of interessante seminars volgen.

Geen kaartje voor ESNS? Dan kun je naar gratis optredens in de Coffee Company of naar alternatieve ‘Sonics’, zoals Grunnsonic, Platosonic, Jagersonic, Rootssonic, ESNS Air, sessies en showcases. Of ga mee op wandeltocht met Tim Knol, naar een pizzaparty of een van de vele borrels.

Even heerlijk achteroverleunen in de stoelen van DOT.  Wegdromen bij de projecties van een sterrenhemel. Een perfectere plek voor de sounds van Lucinda Chua is er niet. De Engelse multi-instrumentaliste betovert met haar experimentele ambientpop met cello, piano. Prachtige belichting.

De Franse electropop van Eugénie in Palace beklijft minder. Misschien ben ik er te kort, maar ik moet weg. Ik heb een mailtje ontvangen van Ivi dat ze voor de show tijd heeft om te poseren voor wat foto’s.

Ivi is aan het soundchecken in Huize Maas. Tijd om nog even rond te kijken voor een goede fotoplek. Weinig licht. Het enige licht is een lamp boven de spoelbakken. Daar kan ik wel wat mee. Als Ivi vijf minuten later klaar is met de soundcheck, wijs ik waar ik de foto’s wil maken. Ze kijkt wat moeilijk, maar met wat hulp klimt ze op de bar. Ik geef steeds aan dat ze goed omhoog moet kijken. Het licht valt prachtig op haar gezicht. Ik krijg tien minuten de tijd om de foto te perfectioneren. Ze is onder de indruk van wat ze ziet op het scherm en vraagt of ik wat kan sturen.

R&B, deep pop en pop uit Estland. Goed geproduceerd met een hoog Eurovisiesongfestivalgehalte. Ivi zweept de bezoekers op om mee te bewegen. Dat lukt prima. Buiten kijken de mensen nieuwsgierig door de ramen.

Aan de andere kant van Huize Maas staat inmiddels Personal Trainer. Even telelens erop en snel nog wat foto’s schieten van deze Nederlandse act.

Er is geen doorkomen aan bij Diskopunk in de Blauwe Hemel. De Zweedse feestband mixt punk met Abba. Een prima combinatie! Even wat plaatjes tussen de bewegende hoofden door proberen te schieten dan maar.

Terug naar Palace. Baby Volcano is het project van de Zwitserse artiest Lorena Stadelmann. Uiterlijk een soort Pussy Riot. Ze spuwt haar teksten bijna letterlijk de zaal in. Maskers doen het altijd goed op foto’s.

Beharie neemt de tijd in Forum. Alle muzikanten op het podium moeten nog een soundcheck doen terwijl het publiek staat te wachten. Een kwartier later dan gepland toont de ‘Noorse Frank Ocean’ zijn kunnen. Een interessante mix van indie, soul en jazz.

Vlug naar de laatste act op het lijstje. Alina Pash in het Grand Theatre. Ik glip langs de rijen met mijn perskaart en stuit tegen een muur van mensen. Dan maar de trap op, van achteruit de zaal schiet ik de laatste plaatjes van vandaag. 

Dat was het weer. Ik lever mijn fiets en mijn huissleutel in. Ik twijfel. Nog een stukje Noorderslag meepikken of naar huis? Het wordt de trein naar Rotterdam. Nog een paar uurtjes tijd om foto’s te bewerken. Tot 2024!

> Lees ook de column van Rotown en Left of the Dial-directeur Minke Weeda over haar bezoek aan ESNS