Laten we er geen doekjes om winden: bij het verschijnen van de debuutplaat When I Have Fears van The Murder Capital stonden we niet direct te juichen. Een paar rake liedjes, uitstekende concerten, een zanger gezegend met een goede stem. Maar die overheersende Joy Division-sfeer en het relatieve muzikale gooi- en smijtwerk wekte niet de indruk dat we hier met een blijvertje te maken zouden hebben.

Gigi’s Recovery veegt de vloer aan met die eerste indruk. The Murder Capital revancheert zich met een album vol diepgang, met prachtige teksten en muzikaal meeslepende momenten. En bovendien een eigen geluid; die Joy Divisionreferentie kan de prullenbak in. James McGovern en zijn Ierse vrienden bewijzen met hun tweede plaat veel meer in hun mars te hebben dan het recreëren van een sfeer uit het verleden. En dat is knap. Want er zal vast druk zijn geweest om het eerste succes voort te zetten en dus niet te veel af te wijken van het concept. Maar, zoals de band het vertelt, zijn ze aan de slag gegaan onder het motto ‘geen concessie aan de evolutie’. En dat avontuur levert een album op met een duidelijk andere sound en een eigen smoel in het componeren.

Dat kan wel als een schok komen voor fans die hoopten om een naadloos vervolg op de debuutplaat. Het advies is dan ook: eerst luisteren, dan aanschaffen. Wie de band bewonderde om het sfeertje in hun muziek zal zich opnieuw thuis gaan voelen. Want ze zijn geen lachebekjes hè. Ook Gigi’s Recovery is bepaald geen lichte kost. De melancholie en het gevoel van verlangen ligt er weer meters dik op. Maar er klinkt ook hoop in door, alleen al de titel wijst op het herstel, de weg vinden naar beter, afrekenen van het verleden, met verdriet en de zon weer gaan zien.

Muzikaal zit het dit keer veel subtieler in elkaar, meer gelaagd, rijker geproduceerd. Niet dat het daarmee soft wordt. Luister maar naar Ethyl, dat langzaam opbouwt naar een climax waar de band en McGovern stomend los gaan. The Stars Will Leave Their Stage is een mooi voorbeeld van de fijnzinnigheid die nu de nieuwe sound van The Murder Capital kenmerkt: de song is opgebouwd rond een raar klinkend thema, dat langzaam maar zeker verzuipt in dissonant klinkende achtergrondnoise. Zonder te conformeren al al te traditionele songstructuren stroomt het nummer van hard naar zacht en weer terug waarbij de sterke melodielijnen in de zang van McGovern de boel bij elkaar houdt, logisch maakt. Of neem A Thousand Lives dat speelt rond een drumtrack die klinkt als een drummachine en een hard overstuurde gruizige gitaar met als samenbindend element een meeslepende zangmelodie.

A Thousand Lives is een van de hoogtepunten op het album omdat het bol staat van de emotionele geladenheid. Ook meeslepende Radioheadmomentjes als in The Lie Becomes The Self geven het album voor wie wil luisteren veel reliëf. We Had To Dissapear is een van de sterkste liedjes, dankzij het repeterende metrum in de zang van McGovern: een nummer om als luisteraar in te verdwijnen: prachtig. En ja, er zijn lichtvoetige momentjes: Only Good Things is wel zo blij als je maar mag verwachten van iemand die worstelt met een chronische duistere kijk op het bestaan.

Gigi’s Recovery is opgezet als een conceptplaat. Het album start en eindigt met een kort stuk waarin McGovern in zijn tekst speelt met het begrip existentie. Het blijkt een kernbegrip op de plaat die draait om het bewaren van de eigen indentiteit van de band en de bandleden en het pleidooi voor empathie. Met zo’n filosofische insteek neemt The Murder Capital misschien al wat risico, dat doet de band ook met dit album dat zich 12 nummers lang afspeelt op een in sfeer smalle bandbreedte en op een nummer als Return My Head na veelal midtempo blijft. Alleen voor wie zich erin durft te graven ontpopt Gigi’s Recovery zich als een stevige groeier en wie weet, een album voor de eeuwigheid.

Gigi’s Recovery is een prachtig sfeervol album waarmee we met plezier op onze schreden terugkeren en The Murder Capital dan toch maar bij het rijtje ‘blijvertjes’ noteren.