Kwaliteit laat zich niet ontkennen. Als het nieuwe album van Belle and Sebastian een ding is, dan is het wel het bewijs voor die stelling. Je moet er van houden, maar ook al doe je dat niet kun je niet heen om de conclusie dat het verdomde knappe popmuziek is. De Schotten timmeren sinds 1994 aan de weg en leveren nu hun twaalfde album af en al die ervaring hoor je terug in een gelikt album vol popbangers.

Opener Juliet Naked roept associaties op met het venijn van Billy Bragg, zeker als de term ‘battle field’ valt, maar zeker ook omdat de instrumentatie hier bewust beperkt is gehouden met de stem en een licht overstuurde gitaar in de hoofdrol. Dan barst de band los en krijgen we een exposé van componeerkunst met fijn popgevoel waarin het Schotse gezelschap je voert langs invloeden van The Beatles, de sixties pop van Cat Stevens of misschien zelfs Love en The Beach Boys (So In The Moment) of wordt het lekker groovy en dansbaar dankzij een ploppend baslijntje in When You’re Not With Me. Dan hebben we het leukste van het album wel gehad. Met I Don’t Know What You See In Me daalt Belle and Sebastian wel af tot een bedenkelijk niveau – het lijkt wel Scandinavisch pulppop. En de slotnummers op Late Developers zijn stuk voor stuk geslaagde popliedjes, maar neigen naar muzak waarbij het titelnummer een grappige knipoog maakt naar de platen waar je grootouders naar luisterden en waarmee de kringloopwinkels nu nog vol liggen: de kamp van showorkesten als van James Last en Klaus Wunderlich.

De laatbloeiers Belle and Sebastian kunnen een aardig deuntje schrijven maar worden er zo goed in dat het een tikkie hap-slik-weg wordt.