Boys Town Gang. Irene Cara. Bros. Falco. Tiffany. Baltimora. What Fun. Spice Girls. Samantha Fox. Bucks Fizz. Kylie Minogue. Barry Manilow. Dolly Dots. Barry White. Anita Meyer. Maywood. Dolly Parton. Modern Talking. John Paul Young. The Love Boat theme van Jack Jones. Ziedaar een kleine selectie van wat er afgelopen week ter draaitafel kwam in Eindhoven de gekste, tijdens een set met m’n dj-gabber Michel.

Het leest als een openbare biecht. ‘Oh Heer, vergeef me mijn dwalingen. Ik heb gezondigd…’ Lap, daar gaat je ‘street credibility‘, voor zover daar nog iets van over was. Komende week naar het smaakpolitiebureau, m’n badge inleveren en oneervol ontslag op de koop toe. Haal hamer en spijkers, er is een kruisiging aanstaande. Of wacht, ik graaf mezelf al tot de nek in, in afwachting van een steniging. De diverse mediakanalen zijn geopend, dus roept u maar. ‘Hypocriet!’ ‘Verrader van de goede zaak!’ ‘Vinylhoer!’ ‘Dj van de Aldi!’ ‘Farizeeër!’ ‘Zakkenvuller!’ ‘Crowdpleaser!’ ‘Platendraaier van kus m’n kloten!’ ‘Jouw tijd komt nog. Er komen tribunalen!’ ‘Dóód moet je!’

Daar sta je dan – willens en wetens en bij volle verstand- spul te draaien waar je als rechtgeaarde muzieksnob je neus voor dient op te halen. Nog gegrapt om vooraf maar even een kaarsje op te steken en om te bidden dat we op de heen- of terugweg niet in een dodelijk ongeluk verzeild raken en er rond de ontzielde lichamen half verbrande singles worden gevonden van Sabrina en – godbetert! – David Hasselhoff (helaas was de tijd te kort om deze ‘pareltjes’ op het publiek los te laten).

Voor je neus zo’n 500 feestgangers die zich het gebodene prima laten smaken en uit hun bol gaan op de dansvloer. Het merendeel vrouwen, van wie een stevig aantal ‘of a certain age’. Verzoekjes om méér. Opgestoken duimen en schouderklopjes, die je ietwat schoorvoetend in ontvangst neemt. Er wordt mee gezongen, hoog opgeheven benen belanden op de dranghekken vóór de dj-booth. Publiek dat onder dankzegging afscheid neemt, om vervolgens aan de andere kant van de zaal al dansend weer een entree te maken om nog een nummertje mee te pikken.

Ik zou als excuus kunnen aanvoeren dat ik niet vies ben van wat ‘camp’ op z’n tijd en dat ‘goet faut’ af en toe moet kunnen, zolang het maar één of twee keer per jaar is en het niet m’n standaardrepertoire wordt. Nou nee. Gewoon eerlijk bekennen: ik heb me al lang niet meer zo goed geamuseerd achter de draaitafels. Maar vertel het in godsnaam niet verder.

DJ 45Frank