Het heeft me jaren gekost om me over de schroom heen te zetten, om tot deze bekentenis te komen. Je vreest als vinyl-fetisjist met een voorliefde voor 7” singles toch de hoon van de muziekgemeente. Het is immers alsof je in een sterrenrestaurant je bordje maar half leeg eet, of voor de minder gefortuneerden: alsof je bij Van der Valk wél het appelmoes consumeert, maar de legendarische cherry on top onaangeroerd laat. Om Mark Rutte’s woorden te gebruiken: ‘Hoe omvat je met woorden zoveel onrecht?’
Vandaag is het tijd voor erkenning van het leed dat ik heb veroorzaakt. En daarom zeg ik het hier in de allerduidelijkste bewoordingen: ik draai zelden of nooit het B-kantje van een single… Zo, dat is er uit. Ik ben er niet trots op, maar het leven duurt sowieso maar even en B-kantjes zijn niet voor niets B-kantjes, uitzonderingen daargelaten. Je krijgt demo’s voor de kiezen of een remix, een song die een album om begrijpelijke redenen niet heeft gehaald, een live-versie van een nummer of een overschotje dat ergens is blijven liggen en dan maar op een B-kantje wordt gepleurd.
Heel af en toe getroost ik me de moeite om ook een B-kantje af te luisteren. Met name als het gaat om een cover spits ik mijn oren, als rechtgeaarde cover lover. Gek genoeg beluister ik bij een jazz-single juist wél vaak de flipside. Raarrrrr…. Het is eigenlijk een klap in het gezicht van artiesten die een single als een geheel zien, als een niet te scheiden kunstwerk, waar zij hun ziel en zaligheid in hebben gestoken. Een B-kantje gaat weliswaar niet vaak de muziekhistorie in, maar hoeft ook niet als een stiefkindje behandeld te worden. En wie weet hoeveel moois ik niet heb laten schieten, door me alleen op de A-kant te focussen? Mooie B-kantjes die als winkeldochters in mijn kast staan, wachtend op een luisterbeurt? Zoals reeds aangehaald zijn er zeker uitzonderingen. B-kantjes die méér dan de moeite waard zijn. Er zijn zelfs gevallen bekend waarbij het B-kantje de A-kant overvleugelt. Aangezien het er de tijd van het jaar voor is, daarom ter compensatie een – weliswaar ietwat willekeurige – Top 10 van gouden B-kantjes. Opdat wij niet vergeten.
- Gorky – Soms vraagt een mens zich af/ B-kant: Mia
- Grant-Lee Buffalo – Fuzzy/B-kant: Stars and stripes
- Sugar – Helpless/B-kant: Changes
- Howard Carpendale – Das schöne Mädchen von Seite 1/B-kant: Du hast mich
- Public Enemy – Shut ‘em down/B-kant: By the time I get to Arizona
- Soul Coughing – Down to this/B-kant: Sugar free jazz
- Chocolate Boys – El bimbo/B-kant: Voltaire pier
- Cigarettes After Sex – Affection/B-kant: Keep on loving you
- Deutsch Amerikanische Freundschaft – Liebe auf den ersten Blick/B-kant: Sex unter Wasser
- Fountains of Wayne – I want an alien for Christmas/B-kant: The man in the Santa suit
Het boek van onze gedeelde muziekgeschiedenis kent veel pagina’s die ons – levend in de 21e eeuw – met verbijstering en afschuw vervullen. En met diepe schaamte. Ook ik kan het verleden niet veranderen, alleen onder ogen zien. En daarom bied ik hier, op deze plek, mijn oprechte en diepgevoelde excuses aan het B-kantje aan.
DJ 45Frank
MuziScene magazine 