Een vette chorus over de bas, four-to-the-floor drums, Siouxsie & the Banshees-gitaartje dat dartel ronddanst. Gaat u mee de tijdmachine in om terug te keren anno – pak ‘m beet – 1985?

Mich uit Amsterdam staat te boek als een studio-act. Dat wil dus zeggen dat het een gezelschap is – Piet Parra, Sofie Winterson, Bastiaan Bosma, Rimer London en Mick Johan – dat met elkaar in de studio muziek maakt, en het daar dan zo’n beetje bij laat. Maar dat klopt in dit geval niet echt; je kunt Mich binnenkort op tal van plaatsen live zien spelen, in een iets andere bezetting dan de studio-crew, om daarmee hun nieuwe plaat te promoten: Nuts.

Kun je muziek maken die vrolijk klinkt, steeds dansbaar uptempo en met van die gitaarlijnen waarvan je gaat grijzen maar met teksten over de mindere kanten van het leven? Ja, dat doet Mich en zeker op Nuts is het wat dat betreft aardig nuts wat ze doen. Want het is een vrolijke plaat om op te huppelen maar dan gegoten in een retro sound die je normaal gesproken alleen kent van muziek om treurig bij te worden; denk aan wave-helden van weleer als Sisters Of Mercy of The Mission.

Maar sacherijn komt er op Nuts niet aan te pas, als je niet op de teksten let. De band speelt de plaat vol met veertien liedjes die allemaal heel poppy rond de twee minuten klokken. Het vizier stond dus op het perfecte liedje, denk je dan. En laat de Amsterdammers daar nu best aardig in slagen ook. Titelnummer Nuts komt in aanmerking voor het compliment een perfect popliedje te zijn. Het nummer komt aan de orde als we al even zijn verwend met een serie uptempo liedjes. Dan gaat het gas er even af, want Nuts is een machtig mooi liedje op een wiegend tempo met effectieve samenzang en een melodielijn die je nooit meer vergeet. Alexandra heeft de sound en het tempo van een hit van Sisters Of Mercy, gebaseerd op een rollende baslijn en ragfijne slaggitaar en weer dat solo gitaartje dat dartel rondhuppelt door het leidende thema. Ik stel me zo voor dat je eerder dat gitaarlijntje mee neuriet dan de zangpartij, terwijl je ronddanst in je keuken. Zelfde laken en pak en ook een heerlijk dansbaar oorwurmpje: Back To Bed. She Is Out is dan weer geënt op de sound van The Cure rond de Seventeen Seconds-periode; hoor die slaggitaar en die drummachine maar. Ook dat levert een prettig liedje op en zorgt in sfeer en sound voor broodnodige afwisseling. Daar draagt ook The Bad Smell aan bij, dat in sfeer donkerder en zweveriger klinkt dan het overige songmateriaal op de uitstekende plaat van Mich Nuts. Niks Nuts aan.