Hallway Waverider is het tweede album dat Mikko Singh onder de naam Haleiwa uitbrengt op Morr Music. Het label staat bekend om het presenteren van muzikanten die voortdurend net buiten de lijntjes kleuren, gebaseerd op experiment en conceptuele uitgangspunten. Singh – een Zweed die werkt vanuit Stockholm – past perfect in dat plaatje. Hallway Waverider is een plaat die bol staat van het experiment met sounds en sferen. Het levert een album op dat boeit, ja van sfeer naar sfeer leidt maar in hoofdzaak kan worden gecategoriseerd als droompop: luister onderaan maar naar Low Heaven dat de overwegende sfeer op het album prima weergeeft.

Mikko Singh begon ooit muziek te maken op sporen-recorders op basis van tape of cassettes. In die tijd droomde hij ervan om in dure studio’s zijn composities op te kunnen nemen. Nu is hij als het ware full circle terug bij het uitgangspunt. Net als zo veel muzikanten is de liefde voor de Tascam 244 4-track cassetterecorder en de Tascam 388 8-track weer helemaal terug. Niet uit nostalgie, maar vooral wegens de unieke geluidskenmerken. Die gebruikt Haleiwa nu weer om al experimenterend met het analoog opnemen en het bewerken van geluiden tot een eigen sound te komen. Dat lukt, getuige Hallway Waverider. Maar ook op een andere wijze voert het proces van opnemen hem terug naar zijn jeugd en geeft het hem inspiratie. Hij noemt het album zelf een ode aan zijn moeder, die hem de gelegenheid gaf zonder zorgen te kunnen luisteren naar Diy-punk en zijn dagen door te brengen op zijn skateboard. De titel van de plaat verwijst daar dan ook naar: dromen van surfen, maar ook rijden op de golf van inspiratie die de muziek uit die tijd hem biedt.

Hallway Waverider is een plaat die klinkt alsof je door de mist rijdt en af en toe ineens uitzicht wordt gegund op de wijdse omgeving, er misschien zelfs een zonnestraaltje door het grijze dek prikt. Die zonnestraaltjes zijn bijvoorbeeld baspartijen die plots heel concreet klinken door de fuzzy tapijtjes neergelegd met synths en gitaren. Ook de zangpartijen klinken altijd alsof ze in de ruimte zweven, en werken eigenlijk meer als aanvullende synthpartijen. Maar dan ineens wordt je wakker geschud door een uptempo explosie van noise met het stampende nummer Watered Down: de droompop van Singh is niet van het type dat je zonder meer in slaap sust. Ook een nummer als Hide Away introduceert met een pulserende bassynth een heel andere sfeer op de plaat. Halulu Lake tot slot rockt net wat steviger dan het overige materiaal en is meteen een van de sterkere tracks op intrigerend Hallway Waverider.