Jozef van Wissem is een Nederlandse luitspeler, die bekend staat om zijn minimalistische composities. Hij schreef diverse malen filmmuziek en is daar bijvoorbeeld in 2013 voor onderscheiden op het Filmfestival van Cannes, toen hij de Cannes Sountrack Award won voor de muziek in Only Lovers Left Alive van Jim Jarmusch. Het is dus niet verwonderlijk dat La Cinémathèque Française in Parijs hem in 2019 de opdracht gaf om de partituur te schrijven en uit te voeren bij de presentatie van de gerestaureerde versie van Nosferatu, een klassieke horrorfilm van de Duitste regisseur Mornau, waarvan veel van de oorspronkelijke partituur van Hans Erdmann verloren is gegaan. 

Van Wissems live performance bij de vertoning van de film uit 1922 was een groot succes en men vroeg hem telkens of hij dit nog eens wilde herhalen. Uiteindelijk heeft die vraag tot The Call Of The Deathbird geleid, maar daarvoor was eerst de coronapandemie nodig. Van Wissem ziet namelijk een parallel tussen de in de film afgebeelde Zwarte Dood met de door corona geteisterde samenleving. De vampier Graaf Orlok teistert de stad met ratten en mensen zijn besmet met de pest. Ze moeten in quarantaine en dat roept net als tegenwoordig de nodige  hysterie op.  

Toen hij op een markt in Rotterdam een single vond met opnames van uitgestorven vogels besloot hij de geluiden van zingende vogels te versterken. Gecombineerd met barok luitspel en suspense-achtige baspatronen en door de klanken van elektrische gitaar in afwisselende stemming te manipuleren, weet Van Wissem het gevoel van angst te creëren, dat de slachtoffers van de vampier ook moeten hebben ervaren. 

Nosferatu-The Call Of The Deathbird is zowel een licht klassiek als een avantgardistisch doom metalalbum. Het begint zacht, maar gaandeweg worden steeds meer instrumenten en textuurelementen toegevoegd en voert zodoende van betrekkelijke rust naar straffe noise. Met name de tweede helft van het album is heftig. Gitraardrones à la SunnO))) creëren een unheimische sfeer die goed bij het thema en de titel past. Wie niet kan wachten om dit te ervaren start direct het bijna achttien minuten durende slotnummer, al dan niet voorafgegaan door het intro waarop met name de vogelgeluiden te horen zijn. Toch verdient het aanbeveling om het album integraal te beluisteren en zo de zorgvuldige opbouw tot zich te nemen. Onderstaande ACT 4 is een goed voorproefje, maar doe jezelf niet tekort en ga eens goed zitten voor dit contemporaine meesterwerk.