Drie albums hebben ze inmiddels op zak. Na Burst uit 2017 en Nest uit 2019 wordt het drieluik voltooid door Unison Life. Wellicht is dat wel het meest doordachte album van het Belgische post-rocktrio. Door de pandemie had Brutus twee jaar extra de tijd om na te denken over de nieuwe richting en om te experimenteren met nieuwe instrumenten en pedalen. Het resultaat is behoorlijk stevig, zoals goed te horen op bijvoorbeeld metalnummer Chainlife. Je vraagt je af hoe ze het doet, zanger/drummer Stefanie Mannaerts, drummen als een beest en toch met emotionele uithalen toonvast zingen. Dat er aan haar stem een rafelrand zit maakt het des te interessant, want lekker om naar te luisteren.

Brutus begint relatief rustig met een nummer dat slechts twee minuten duurt. Toch is Miles Away een goede binnenkomer, omdat a) de toon wordt gezet en b) omdat het goed wordt opgebouwd. Mannaerts stem klinkt vol en van het rauwe randje is nog niets te bekennen. Halverwege verklappen gitaren met distortion de ware aard van de rest van het album. Brave doet er een schepje bovenop, want start als een malle, waarna Brutus toch weer op zoek gaat naar de emo, die veel nummers doorspekt. Single Victoria klinkt bijna als een verademing, want meer uptempo, stevig maar toegankelijk, ook voor de meer pop georiënteerde rocker en met een fijne bezwerende gitaarsound, rifjes die je zonder moeite bij de les houden. 

Hoe anders klinkt die andere single, die opent met een schier klassieke intro, die wel wat weg heeft van altcountry, maar waarmee we volledig op het verkeerde been worden gezet, want Dust blijkt een sneller beuker waarop alle muzikanten ruimte krijgen om hun kunsten te vertonen. Gitarist Stijn Vanhoegaarden, weeft voortdurend een web van gitaar en bassist Peter Mulders, zet naast een strakke ruggengraat tot twee keer toe zijn signatuur tijdens een aangename, zei het korte bassolo. Dit nummer is wat mij betreft een van de uitbijters ik een album dat geen moment van zwakte kent. Een andere uitschieter is ook een single, namelijk de jongste, de ballad What Have We Done. Hier horen we een Moog die de bas verzorgt, heldere gitaarakkoorden die repetitief wederom een schitterend web van klanken weven en Mannaerts die zich vertwijfeld afvraagt wat we hebben gedaan. Afwisselend klinken haar drums ingetogen en furieus, alsof ze daarmee de vertwijfeling extra kracht bijzet. 

Brutus is geen katje om zonder handschoenen op te pakken, maar eenmaal gewend spint het beestje in je armen dat het een lieve lust is. Kans is groot dat net wanneer je dit beseft, de buren komen klagen of niet wat zachter kan. En nee, helaas dat gaat niet, want slotnummer Desert Rain moet nog komen. De uitsmijter van bijna zeven minuten vraagt net als de overige nummers van Unison Life om volume en oh, wat klinkt dat goed! Post-rock met een metalsausje is nu eenmaal niet te versmaden. Brutus’ laatste huzarenstukje is daarvan het ultieme bewijs.