Het is lang geleden dat ik zo als een blok ben gevallen voor een plaat. Het moet de laatste van The Thermals geweest zijn. Dat is wat punkrock, humor en goede liedjes met je doen.

Gitarist en zanger Sam Willmett, Tilly Harris op bas en zang en drummer Dan Matthew komen uit het zuiden van Wales. En hun album doet denken aan de ruwe vrolijkheid van The Thermals, maar dan nadrukkelijk meer garage. Een bas zonder gedoe, drums die klinken alsof het met een enkele niet verschrikkelijk goede mic is opgenomen, een gruizige gitaar die klinkt zoals die klinkt en geen gedoe met heel veel overdubs en zo. En rake zang met enkel en alleen teksten die je doen grimlachen. De zang ligt lekker een beetje voorop in de mix, en er zijn heerlijke melodielijntjes voor de tweede stem. Waar kiezen jullie voor? Volgen jullie de leadzang als je meebrult, of hou je er juist van om die tweede stem te doen? Op deze plaat ga ik vol voor de stem van Tilly als ik zing ‘I’m going down, going down‘, wat ook klopt trouwens, maar voor wie geldt dat niet? Jeez, wat een levensgeluk straalt me tegemoet uit Christmas Lullaby! Green Dream In F# geeft me een heerlijk laat-maar-waaien-gevoel, alle ellende vergeten, wat is het leven eigenlijk leuk, op sommige manieren dan, zoals in Love Letters From Jupiter.

En meer is er gewoon niet nodig om een instant innemende plaat te maken waar je een verschrikkelijk goed humeur van krijgt en van gaat dansen in de keuken. Of je wilt het in elk geval heel graag gaan doen, ook als de buurman vanachter de grasmaaier je kamer in de gaten houdt. Fuck ‘m, daar gaan we…..

Dat wordt pogoën op Left of the Dial.