Klaar voor de volgende Britse hipe? Al uitgeluisterd op Wet Leg of Black Country, New Road en toe aan iets anders? Je wordt op je wenken bediend met Sorry, weer een telg uit de Brixton/Windmill-school, weer zo’n Britse band met leden die al sinds hun tienerjaren samen muziek maken.

De band rond Asha Lorenz verwent ons met indiepop van de bovenste plank. Met vrolijke en speelse Blurrybritpopinvloeden, zoals in het liedje Willow Tree, of gruizige uptempo indie als in Let The Lights On dat het leuk gaat doen in de clubs. En tot zover doet het wat aan hedonistisch Wet Leg denken, maar Sorry heeft meer diepgang; zowel in de teksten – het leven in de grote stad lekt in de materie door – als muzikaal.

Waar Wet Leg toch een Weezer-kloon blijft, speelt Sorry met veel meer invloeden en wordt er ook in de productie van de nummers op los geëxperimenteerd, met succes trouwens: achter de knoppen zaten Ali Chant en Portishead’s Adrian Utley. Je hoort in de sound lo-fi-invloeden en eigenwijze gruizigheid die in de verte doet denken aan slowcore uit de jaren negentig. Het rockt misschien minder dan Wet Leg, het is meer ingetogen, maar komt gelukkig niet terecht in het zoetsappiger metier van acts als Snail Mail; daar is het te vindingrijk voor in de liedjes en productie.

De gitaren mogen wringend in de toon hangen en Asha Lorenz zingt kwetsbaar en niet altijd even zuiver; kom daar maar eens om bij perfectionistisch Wet Leg. En tegelijk is er toch een gelijkenis, omdat ondanks de soms zoet-trieste inhoud steeds een vrolijke onbevangenheid doorklinkt. Daarin schuilt de onweerstaanbare charme van Sorry.