Nee, nee, nee! Genoeg is genoeg en ‘trop‘ is teveel. Net iets te vaak een Herman Kuiphof-momentje beleefd en er tóch weer ingetuind. Waar we het over hebben? Over bands die na een split of een lange periode van stilte een comeback maken. Bands die in het verleden iconische albums voortbrachten. Artiesten die na diverse solo- en nevenprojecten weer terugkeren op het oude nest en iets van de oude glorie in ere proberen te herstellen. Een comeback die dan gepaard gaat met een nieuw album. Bands die maar door blijven gaan met albums uitpoepen, terwijl de neergaande lijn al geruime tijd geleden is ingezet. En wat doe je dan, als melomaan zijnde, die nog altijd – tegen beter weten in – gelooft in de goedheid van de mens? Kopen zonder kijken, ‘listen with prejudice‘, om daarna een illusie en wat grijpstuivers armer te zijn. 

Meest recente voorbeeld: Pixies. Ik zweer nog altijd bij de Heilige Vijfvuldigheid Come on pilgrim/Surfer rosa/Doolittle/Bossanova/Trompe le monde. Een handvol platen die – hoewel wisselend van kwaliteit – Pixies definiëren. Meer hoeft dat niet te zijn. Ik heb me gewaagd aan Indie Cindy en Head carrier en het geprobeerd. Vergeefs. De liefde voor Pixies is blijvend, daar niet van, maar ik kan me van deze twee albums werkelijk niet één nummer voor de geest halen dat ook maar tot aan de enkels reikt van al het voorgaande. Tevens ben ik nogal streng in de leer: Pixies – Kim Deal = géén Pixies. Ik zal ze niet mijden wanneer ze ergens op een podium te zien zijn en genieten van het gebodene, daar niet van. Ik begrijp ook dat sommige artiesten willen blijven creëren, in plaats van te teren op het verleden, maar zelfs Fikkie schuift zijn Pixies-portie inmiddels terug. Het is lullig en star, ik weet het, maar ik kan de moed niet eens opbrengen om überhaupt naar hun nieuwe Doggerel te luisteren. En ik kan me nauwelijks voorstellen dat er fans zijn die zitten te wachten om nummers van de comeback-albums terug te zien in setlists bij live-optredens. Het gevaar om als band dan te eindigen als een levende jukebox is zeker niet denkbeeldig, maar hits zijn – hoe bescheiden ook in de microkosmos van de meerwaarde zoekende indie-liefhebber – niet voor niets hits en die willen we horen, al komen diezelfde hits de betreffende bands inmiddels ellenlang de strot uit. 

Nog zo’n voorbeeld: The Jesus & Mary Chain. Hun comebackplaat Damage and joy? Niet te hachelen, naar mijn bescheiden mening. Moeten we het hier verder nog over Smashing Pumpkins hebben? Liever niet. 

Het is een trekje waar ik niet echt trots op ben, dat afzweren van oude muzikale helden, maar het is niet anders. Slechts zelden slagen herintreders er in om me nog eens ouderwets bij mijn nekvel te grijpen, voor rillingen en kippenvel te zorgen en me te laten geloven dat uiteindelijk alles in orde komt. En voordat iemand me ervan beschuldigt consequent te zijn: de nieuwe Afghan Whigs is verdomde goed.

DJ 45Frank