Er zijn momenten dat ik wenste dat Pixies nooit nog aan een reünie was begonnen. Het is toch alsof je je ouders ouder ziet worden en je vader niet die held blijkt die je dacht dat ‘ie was. De kwetsbaarheid wordt plots zichtbaar.

Een uitgesproken bloedhekel heb ik daarom aan het eerste terugkeeralbum van mijn helden van weleer. Wat een aanfluiting! En dat oordeel slikte ik een poos later weer in omdat ik misschien over mijn boosheid heen was en Pixies met een album kwam dat ik toch weer in genade kon ontvangen. Was eigenlijk best leuk, afgemeten aan heel veel meuk die elke dag weer wordt uitgebracht. Alles is relatief als je kunt relatieveren.

En toch knaagt het dan telkens weer als er weer een nieuw Pixies-album verschijnt. Met knikkende knieën zet ik het dan weer op, vrezend voor het imago van mijn helden van weleer; je hebt immers helden nodig in het leven. Goed, Doggerel. Met Pixies surogaat, want Pixies zonder, is en blijft Pixies zonder. En jammer hoor, want ook al is het zeker niet slechter dan heel veel andere nieuwe meuk, het is met een vergrootglas zoeken naar een memorabel liedje, laat staan het venijn van Black Francis van weleer of de snerpende noise uit de snaren van de Gibson van Joey Santiago. De hemelzijgeprezen is de productie nog een beetje klein gehouden, al is het in alle sonische pracht toch mijlenver verwijderd van een droog product van Albini. En zeg nou zelf, kan muziek scherp zijn in een warme boterzachte verpakking?

Ach, jawel, halverwege het nieuwe Pixies-album staan er aardige liedjes als Get Simulated en bij Thunder And Lightning zie ik Frank Black met zijn akoestische gitaar voor de spiegel staan om te testen of het wel dat lekkere swingende tempo heeft; ja, best geslaagd en met een refrein dat in je hoofd gaat zitten. Maar god beter ‘t, hoor nou die nietszeggende deuntjes als Pagan Man: mijn herinnering onwaardig!