Het tiende studioalbum, dat in het 25e jaar van het bestaan van Death Cab For Cutie (door de fans gewoonlijk Death Cab of DCFC genoemd) verscheen, heeft de energie die je van een debuutalbum zou verwachten. Na experimenten met meer elektronica op Kintsugi (2015) en het toch meer ingetogen Thank You For Today (2018) grijpt het viertal uit Bellingham, Washington duidelijk terug naar ouder werk. Niet dat Asphalt Meadows achterhaald klinkt, maar meer in de zin dat het steviger is dan we de laatste jaren van ze gewend zijn.

Door: Ronald Houtman

De kenmerken van ’typische’ DCFC nummers zijn overeind gebleven: melodieuze indiepop en de prettig in het gehoor liggende zang van frontman Ben Gibbard. Ook de teksten zijn, zoals gebruikelijk, sterk poëtisch. Gibbard lijkt graag aan zelfreflectie te doen en de teksten zijn doorspekt met observaties uit het dagelijks leven.

Het openingsnummer I Don’t Know How I Survive zet meteen de toon voor het album. De coupletten worden bijna breekbaar gezongen en ondersteund door een schijnbaar eenvoudig gitaarriffje, ondersteund door de ritmesectie. Terwijl het refrein door stevig gitaarwerk wordt gedragen. Het is een klassiek staaltje ’rustig-stevig’. Al vaak gedaan, maar toch wel een methode waar DCFC erg goed in blijft.

Het openingsnummer wordt gevolgd door zo’n typisch staaltje zelfreflectie van Gibbard: ’I’m learning to let go of everything I tried to hold too long ‘cause they all explode like roman candles’. Roman Candles is twee minuut en negen seconden energie. Als trio vatten de eerste drie nummers het album muzikaal mooi samen. Op het eerste gehoor lijkt het titelnummer Asphalt Meadows een wat onbeduidend nummer, maar het is zó typisch DCFC met wederom een schitterende tekst (over de liefde) en bijzonder krachtig dat het langzaam onder je huid kruipt.

Na de twee volgende nummers, waarbij je bij het begin van Here To Forever denkt dat je naar The Cure luistert, volgt Foxglove Through The Clearcut, het meest opvallende nummer van het album. Een eenvoudige melodie draagt de gesproken tekst. Het refrein is vervolgens wat orkestraal en heeft iets bombastisch. Het is zeker geen DCFC-nummer, maar bewijst wel dat de band, na 25 jaar ‘in het vak’ nog steeds durft te experimenteren. Geef Foxglove Through The Clearcut de tijd om naar je toe te groeien. Het is schitterend!

Hierna nemen de mannen enigszins gas terug en kabbelt het album drie nummers voort om met Fragments From A Decade een nieuw hoogtepunt te beleven. Hier blijkt wederom dat het schrijven van fenomenale teksten wel aan Gibbard overgelaten kan worden. En DCFC brengt het mooi gedragen met de juiste melancholie. Het is dat de tekst van ‘I’ll Never Give Up On You‘ zich beter leent als slot voor het album, maar muzikaal had Fragments From A Decade het laatste nummer moeten zijn. Het is DCFC vergeven.

Death Cab For Cutie laat horen na 25 jaar nog steeds in staat te zijn te experimenteren en te vernieuwen. Naast Transatlanticism (2003) en Plans (2005), levert DCFC met Asphalt Meadows een nieuw hoogtepunt af in de geschiedenis van de band.