Ruim tien jaar geleden brak Tim Knol door bij het grote publiek. Dat leidde ertoe dat hij als twintiger veelvuldig on the road was, zowel solo als met diverse bands, zoals Bluegrass Boogiemen en The Miseries. Het muzikantenleven eiste geruisloos zijn tol, zodat hij op een dag in de spiegel keek en best wel schrok van wie hij daar zag. Te veel drank, ongezond eten en te weinig nachtrust hadden duidelijk hun sporen nagelaten en de singer-songwriter besloot al dan niet gedwongen door de coronaperiode zijn levensstijl drastisch te herzien en op zoek te gaan naar een gezondere variant van zichzelf. Lightyears Better is een verslag van die zoektocht.  

Dat Knol zich beter voelt – niet een beetje, maar lichtjaren beter – is goed te horen.Het album klinkt even fris als Knol beweert te zijn geworden en gelukkig is er niet heel veel veranderd. De singer-songwriter blijft een kei in het schrijven van lekker in het gehoor liggende popsongs met hun wortels stevig in (folk)rock, en Amerikaanse roots-muziek zoals we die kennen van bijvoorbeeld Tom Petty, Jeff Tweedy en Wilco. Luister maar eens naar B.T.J. waarop Knol zingt dat ‘it’s the same old song’ en waardoor wij alleen maar kunnen verzuchten dat het ook hetzelfde geluid is, dat we van de inmiddels dertiger zo goed kennen en waarderen. 

Lightyears Better bevat dertien energieke nummers waarmee Knol bewijst dat je ook kunt rocken en rollen zonder ongezond te leven. Het album opent met de title track, waarmee de lat weliswaar hoog wordt gelegd, maar – eerlijk is eerlijk – niet te hoog, want Knol overtreft zichzelf niet alleen door mooie nummers te schrijven, maar ook door ze gevarieerd te arrangeren. Slide op Hit The Ground Running, mondharmonica op You Don’t Wanna Miss The Show, en finger-picking op Whole Lotta Sadness In Your Smile zorgen voor de nodige vatiatie. De laatste heeft een onmiskenbaar country sausje, terwijl de poprock sound van de meeste andere nummers niet hinderlijk wordt onderbroken.  

Lightyears Better is een gevalletje alle dertien goed. Dat betekent drie kwartier genieten van hoogwaardige singer-songwritermuziek en niet in de laatste plaats van de heerlijke stem van Knol, die overduidelijk lekker in zijn vel zit. Wat dat betreft verdient het zeker ook aanbeveling om hem dit jaar live te gaan zien. Vanaf september begint een tour waarin hij zowel solo als met zijn band The Wandering Hearts is te zien op diverse podia door heel Nederland. Mocht je twijfelen, luister dan vooral even onderstaande akoestische versie van Lightyears Better…