Magere Hein heeft zijn grijpgrage vingers weer eens uitgestrekt en de zeis ter hand genomen. Slachtoffer ditmaal een amigo da musica die onder meer lid was van mijn popkwisteam The Funksoulbrothers. Hoewel dit de kroniek van een aangekondigde dood was, viel het overlijdensbericht rauw op mijn dak. 

Het begon allemaal met wat vage klachten, onderzoeken en een zware operatie die het lichamelijke euvel had moeten verhelpen. Daar leek het aanvankelijk ook op, totdat het verdict ‘K’ werd geveld. Meer onderzoeken, wéér een operatie, maar de vooruitzichten werden gaandeweg somberder. ‘De hoepel waar ik doorheen moet springen wordt steeds kleiner’, zoals vriend J. opmerkte. Niet dat hij het aan zijn hart liet komen. Er werd gewoon gewerkt, gefeest, concerten bezocht en deelgenomen aan popkwissen en de ziekte werd genomen met de nodige galgenhumor. Het laatste gezamenlijke uitstapje was naar een Pink Floyd Experience in Genk. Een integraal afgespeeld The dark side of the moon ging daarbij vergezeld van een 360 graden filmprojectie. Een licht psychedelische ervaring, waarbij diverse planeten werden aangedaan, om onze eigen nietigheid nog maar eens te onderstrepen. ‘In het heelal is het alle dagen bal/In het heelal is het altijd carnaval’, zong ‘The Voice of Europe’ Eddy Wally ooit.

Aan de filmvertoning was een expositie van platenhoezen gekoppeld,  ontworpen door de befaamde ontwerpgroep Hipgnosis. Na afloop doken we in het Belgische bier. Voor treurnis en zielig gedoe was er geen plaats. Het leven moet gevierd worden, zolang het duurt. In die periode overleed ook de moeder van een andere vriend van me. J. zou mogelijk naar de uitvaartplechtigheid komen en merkte op: ‘Hoe meer begrafenissen ik nog kan bijwonen, hoe beter voor me’. We ouwehoerden er op los en namen na afloop afscheid. Het was de laatste keer dat ik J. zou zien, want het uitje was onderdeel van zijn afscheidstournee en toen de ziekte zich steeds nadrukkelijker begon te manifesteren, besloot hij zich terug te trekken, om het onvermijdelijke einde in gezelschap van zijn vriendin tegemoet te treden.

Spreekt voor zich dat die laatste avond voor altijd in mijn geheugen gegrift staat, evenals zijn suggesties op vragen bij popkwissen, die negen van de tien keer door de beterweters in ons team – mea culpa, ik ben er één van – werden genegeerd of niet eens gehoord. Bleek zo’n suggestie achteraf daadwerkelijk hout te snijden, dan keken J. en mijn eveneens deelnemende vriendin elkaar veelbetekenend aan en volgde slechts een ‘wat zei ik nou?’-gebaar.

Tja, van leven ga je nu eenmaal dood, maar aangezien J. dezelfde naam heeft als een niet nader te noemen, voor corruptie veroordeelde Roermondse wethouder, had ik nog even de stille hoop dat de man met de zeis zijn adressenboekje niet op orde zou hebben en eerder bij zijn naamgenoot zou aankloppen.

J. heeft zijn afscheid van dit ondermaanse tranendal prima voorbereid. Eén van zijn laatste wensen is dat we met dj-duo The Vinyl Twins de muziek verzorgen tijdens de ‘afterparty’ (zijn eigen woorden…) van de uitvaartplechtigheid. ‘Going out with a bang’, zal het motto van dit ‘feestje’ zijn. En om met TC Matic te spreken: ‘Bye bye ‘til the next time’.

DJ 45Frank