Waarom zou je een single kapot slaan? Dat was ‘t eerste dat ik me afvroeg toen ik in een bar in Hamburg bij een Top Oder Flop-avond naar binnen liep. Het concept was simpel: de dj zette een plaatje op en de aanwezigen begonnen te bieden. Aan het eind van het liedje kon de hoogste bieder afrekenen bij de dj en kreeg gelijk de single mee. Als niemand geïnteresseerd was, mocht je heel hard ‘flop’ roepen en dan haalde de dj het schijfje meteen van de platenspeler en brak ‘m doormidden. 

Ondanks dat ik geen voorstander ben van het vernielen van vinyl, vond ik het op papier al goed klinken, in de praktijk bleek het helemaal briljant. De dj had opvallend goeie singles en omdat niemand in de bar tegen z’n verlies kon, werd er non-stop tegen elkaar opgeboden. Mijn gezelschap bestond uit vier man en we gingen met ruim 30 singles naar huis. Slechts één keer werd er een schijfje kapot geslagen, maar waarschijnlijk alleen omdat ik toen even naar de wc was, anders had ik zeker een euro geboden. Gewoon uit medelijden met het plaatje. 

Terug in Nederland wilden we ook Top-Oder-Floppen, dus we besloten het concept inclusief Duitse titel schaamteloos te jatten. Op Marktplaats kochten we voor een paar tientjes een enorme partij singles. Er zat van alles en nog wat tussen. Van enorme hits tot nummers waar ik nog nooit van had gehoord. Het waren er in elk geval zoveel dat we met gemak tien avonden zouden kunnen vullen. We besloten het eerst eens uit te proberen als pauze-act bij een popquiz. Het is altijd even wachten op de uitslag en die tijd konden we mooi vullen met Top Oder Flop. 

Het popquizpubliek was er perfect geschikt voor. Bloedfanatiek en de biedingen liepen hoog op. Alsof mensen dachten: misschien haal ik de top tien bij de quiz niet, maar deze single ga ik zeker winnen. Madonna’s Borderline ging voor €12,50 weg en bij de Lambada liepen de biedingen zelfs op tot €17. Onbegrijpelijk, maar de investering was in een half uurtje al terugverdiend, dus ik vond het best. 

Tegen het einde legde mijn collega een wat onbekendere single van The Ramones op de platenspeler. Ik riep door de microfoon dat het bieden kon beginnen, maar het bleef stil. En toen brulde een dronken, beetje studentikoze jongen ineens ‘flop’. Zijn vrienden vielen hem bij. Mijn collega haalde de naald van de plaat en keek even naar mij. Er zijn grenzen en alleen een psychopaat slaat Ramones-singletjes kapot.  Ik griste het schijfje van de platenspeler en vliegensvlug wisselde ik ‘m om met een single van Richard Clayderman. Ik hield het schijfje omhoog en brak ‘m onder luid gejuich in tweeën. The Ramones waren gered, maar ik besloot meteen dat dit de laatste Nederlandse Top Oder Flop was. Zo leuk was het concept nou ook weer niet.

Minke Weeda