Omdat Black Midi blijkbaar tot mijn takenpakket wordt gerekend, ligt vandaag hun derde (of Derde, om in symfonietermen te spreken) album op de kritische draaitafel. Een plaat waarbij meteen duidelijk is dat het niet om een tussendoortje gaat. Als hun meest ambitieuze project tot nu toe is Hellfire opgezet als een vaudeville, een tussen de schuifdeuren, ‘smoke and mirrors-kind of thing‘, of, om het duidelijker te maken, een conceptalbum dat alle kanten op vliegt met één gemeenschappelijke noemer: de Hel. 

Door: Paul Henning

En de hel is zo rottig niet om zich in alle varianten te tonen, van oorlog (met in verschillende nummers terugkerende soldaat Tristan Bongo) tot futuristische straat/kooigevechten, waarin Sun Tzu een cameo doet (de Chinese schrijver van het meesterwerk De Kunst van het Oorlogvoeren). De drilsergeant uit Full Metal Jacket maakt z’n opwachting (‘Snivelling fuck, staining this street/Lucky I don’t shoot you on the spot‘), op de voet gevolgd door Doctor Faustus en een verslaggever bij Radio 666 (die en passant het nummer The Race Is About To Begin aankondigt). Waarna de boel pas echt uit de hand loopt in het bordeel, tot een uit de hel oprijzende oude crooner die zijn kunstje nog eens dunnetjes wil overdoen, afsluit en de luisteraar ‘good night’ wenst.

Genoeg om je bij te vermaken dus. Zeker als het – zoals het Black Midi betaamt – wordt opgedist in een waanzinnig tempo, strak in het pak en geproduceerd op een manier die met een understatement opwindend genoemd kan worden, en waar halsbrekende toeren worden uitgehaald op piano, gitaar, Vespa, pedal steel, trombone, mandoline, accordeon, mondharmonica, Fender piano, scheidsrechters- en politiefluitjes, concertzweep, violen en cello. En dat is nog niet eens de helft van wat er om je oren vliegt. Het is vaudeville, operette en circus ineen.

Maar toch overtuigt het mij niet. Misschien ligt het aan de overal aanwezige ‘tongue in cheek‘, de Zappa-eske ironie, de slappe teksten, het zalvende gezang, de bombast van de rock-operette, het hinten naar klassieke muziek. En hoewel de hel tegenwoordig toch een behoorlijk actueel thema is, je voelt het niet. Het is een hel in een wat duister Disneyland, met een stukkie bossa nova, een moppie country. Wat Qaudrophenia en wat Beatles.  

En natuurlijk is daar ook van alles voor te zeggen. Het menselijk bedrijf is lachwekkend genoeg om er flink mee te spotten. Maar zelfs dan moet je de achterliggende drive kunnen voelen. En dat is waar het op Hellfire aan schort. Dit is de hel waar de punk tegen ageerde: omgevallen boekenkast-muziek, vol snobistische ‘kijk-ons-eens-virtuoos-zijn’ uitwijdingen, gevuld met pastiches omdat je het kan, omdat je overal boven staat. Muziek waar het hart is uitgesneden.

Gaat dat zien.