Het moet in het jaar onzes Heeren 2019 zijn geweest, in toen nog onverdachte tijden. Mijn dochter had haar oog laten vallen op het optreden van Pearl Jam in de Ziggo Dome, juli 2020. In het kader van budgetbewaking legde ik haar een rekensommetje voor. Ticket + treinreis Amsterdam + hapje en drankje, dan zit je al snel op 150 euro. Terwijl je voor een bedrag in die orde van grootte ook een dagje Rock Werchter zou kunnen meepikken en dan kreeg je er, naast Pearl Jam, nog wat prima bands bij (Pixies, Wilco, The War on Drugs en meer). Tevens spek voor het bekkie van haar ouweheer, die genegen was om mee te gaan en als chauffeur dienst te doen. Overtuigend genoeg, dus kaartjes op de kop getikt. En weet je wat? Ook gelijk maar 40 drink/food-tickets erbij, wat kan het schelen. Voorpret verzekerd, tot dat ‘griepje’ in het voorjaar van 2020 ook hier de kop opstak, er een streep door de festivalagenda ging, de kaartjes in de la/ijskast verdwenen en het wachten was op het sein ‘brand meester’.

Ruim twee jaar later zouden de kaartjes dan eindelijk verzilverd kunnen worden. Er waren inmiddels wat wijzigingen in het programma. Wilco was helaas van het affiche verdwenen, maar met de komst van plaatsvervanger Beck viel goed te leven. Voorzichtig werd het tijdschema er al bij gehaald. Weinig tot geen overlappingen, mooi zo. Als aperitief ging vaderlief alvast op verkenningstocht naar TW Classic. Stond niet in de planning, maar het begon te jeuken toen er ‘himmelhochjauchzende’ recensies te lezen vielen over de doortocht van ome Nick op Best Kept Secret en de Cave-iaan in mij weer een flinke por kreeg. Op naar de Werchter-weide, wie mij liefheeft volge mij! Dagje met wat amigos da musica genoten van Courtney Barnett, The Smile, Placebo en de in bloedvorm verkerende Nick Cave & the Bad Seeds. Enkel hoofdschuddend langs de eetkraampjes gestiefeld, waar je voor een kinderfrietje met mayo 7 euro mocht neertellen en de vraag zich opdrong waar deze waanzin stopt. Note to self: broodjes smeren voor de reguliere Werchter-donderdag.

The day after: beetje brak, wat keelpijn. Kan gebeuren, vader is immers geen 18 meer. Toen de lichte lamlendigheid een dag later nog niet verdwenen was, maakte ongerustheid zich van me meester. Het zou toch niet…? Zelftest opgeduikeld, effe neuswroeten, vloeistof druppelen en lap! Positief godmiljaar! Vijf dagen in quarantaine, Werchter was een no go area. Dan moest dochterlief maar met vriendinnen gaan en zou pa tandenknarsend thuisblijven. Een dag later een fotootje via Whatsapp waarop de vrucht van mijn schoot poseerde met een eveneens positieve Covid-test. De Bond tegen Vloeken kreeg hierna geen medestander, zoveel moge duidelijk zijn. Kaartjes uit arren moede van de hand gedaan en hopelijk tante Corona over een paar dagen uitzwaaien, met de aantekening dat de FOMO inmiddels ernstiger vormen aanneemt dan de ziekteverschijnselen. Nu maar eens zien waar het ticketgeld geherinvesteerd kan worden. Mogelijke optie: het Hear Hear! Festival in Hasselt. Het is vagina met zuidvruchten en John Lennon krijgt maar weer eens gelijk.

DJ 45Frank