De zomer is gearriveerd, niet alleen als je naar buiten wandelt, ook als je de nieuwe Foals mag opzetten en titelnummer Life Is Yours je omarmt en een vrolijke dikke knuffel geeft. Je vraagt je als rechtgeaarde Foals-volger wel af waar de dagen zijn gebleven dat ze een tikkie schurende nummers maakten als Olympic Airways. Toen, ooit, heel lang geleden, combineerden de Britten nog het experiment, een eigen geluid met een goed gevoel voor mooie liedjes. Met opwindend resultaat. Die dagen zijn voorbij, zoveel is helder.

Foals vervolgt het nieuwe album met Wake Me Up en je moet goed opletten om de overgang van het titelnummer naar deze uptempo vrolijke stamper niet te missen. Alsof een dj er met zijn poten aan heeft gezeten en de nummers ongemerkt in elkaar laat overvloeien. Op zich niet veel mis mee, de sfeer blijft op dit album vooralsnog vrolijk en levenslustig, passend bij de zomer.

Single 2AM volgt en ondanks het feit dat deze gaat uitgroeien tot onze favo-danstrack op dit album en wie weet voor deze hele aanstaande zomer, begint het nu toch een beetje te knagen. Want weer is het een vet klinkend liedje met diepe bassen en een vrolijke zanglijn, geëchoed door plukjes aan gitaarsnaren. Foals is natuurlijk intussen een grote band. Maar moet het dan zo commercieel gaan klinken? Wat we tot nu toe horen is vergelijkbaar met van die punkrockbandjes die worden gekoppeld aan een frisse producer met het doel een paar hitjes in de markt te zetten.

2001 zet in met een gitaarlick die zo van Nile Rodgers had kunnen zijn en het nummer ontspint zich dus ook voorspelbaar als een vette discotrack. De hoge stem van Yannis Philippakis past daar van nature perfect in. Met Flutter zakt het tempo even in maar het effect van de vette baslijn doet denken aan Lovemachine van Oostenrijks Supermax en blijft dus in de nostalgische discohoek hangen. Looking High voert het dansbare tempo weer op en wordt het tijd een pruik te gaan zoeken om op te zetten, en waar heb ik die discobroek nu toch gelaten?

Under The Radar start met een baslijn op synth die de track direct een vintage elektropop-tintje geeft. Het tempo is weer zorgvuldig afgestemd op ‘dansen maar’ en de lijntjes op de toetsen zijn weer even vrolijk en aanstekelijk. De titel Crest Of The Wave suggereert misschien meer diepgang, en verdomd, het tempo is iets lager en in de sound en sfeer zit een hint van Foals van weleer, al is er weer een onmiskenbare traditionele disco-baslijn. The Sound start met een stevige four to the floor en een vrolijke melodielijn waar The Jacksons zich niet voor zouden hebben geschaamd.

Wild Green sluit het nieuwe album van Foals af. Op een rollend arpeggio en de pompende bassdrum bouwen de Engelsen hier een hypnotiserende dancetrack op, en dan is het plots stil. Elf liedjes lang dompelt Foals ons onder in een hedonistisch dansfeestje en maakt het ons makkelijk mee te deinen in de uitgekiende dansbare ritmes. Het is perfect geproduceerd, alles klinkt vet en diep met toch genoeg ruimte voor de melodielijnen om je binnen een paar minuten al in te palmen. En dat is hartstikke knap.

Als Foals ons met Life Is Yours een antidote wil geven voor wat is gepasseerd, slagen ze daar wonderwel in. De plaat is een feest, van de eerste tot de laatste minuut. Hooguit klinken echt de allerlaatste seconden van Wild Green een beetje onheilspellend. En veel van de liedjes klinken als onderling uitwisselbaar. Wat daarom toch rest is een heimwee naar Antidote en de scherpte van het Foals van al weer heel lang geleden.