Met een Suuns-achtig verlopend gitaareffect, dat wordt gespiegeld in de zanglijn, trapt Belgisch duo La Jungle in feite werkelijk af voor een duistere maar ijzersterke luistertrip. Ephemeral Feast begint weliswaar met een intro van een dikke minuut, maar het stemmige feest begint pas echt met de track Hallow Love? Op een stuwend ritme wordt de track stap voor stap uitgebouwd en het woord ‘Hallow‘ klinkt als op den duur als een mantra. De herhaling werkt hypnotiserend. Kraut op zijn sterkst.

Mathieu Flasse en Remy Venant schreven de tien tracks voor hun nieuwe album op in de periode van de lockdowns in al even troosteloos Charleroi. In de lente van 2020, het verloren jaar. De band die bekend staat om hun spetterende live-concerten moest het even zonder hun publiek doen en leefde in een tijd waarin de beschaving aan een einde leek te komen. Die sfeer van isolatie en vertwijfeling klinkt duimendik door in Ephemeral Feast. De titel refereert aan een bacchanaal, dat jammerlijk tot een einde komt. Zoals de mensheid zich wellicht te zeer te goed heeft gedaan aan alles wat moeder natuur – afgebeeld op de cover van het album – ons te bieden heeft en het nu allemaal opperdepop is.

Hoogtepunt op het nieuwe album is zonder twijfel No Eyes. Wie het duo eens live aan het werk heeft gezien, herkent zich in de overstuurde sound van de drums. La Jungle is ‘in your face‘, en door de drums tot in het rood te duwen lijkt het alsof ze in je huiskamer staan te spelen, en wel net iets té hard. De track werkt naar een euforisch gezongen refrein toe. Geen woorden natuurlijk, maar een langgerekt ohhhh maakt het ons makkelijk al snel mee te zingen. Als een ontlading van ontreddering.

Even indrukwekkend is The Lake door zijn voor La Jungle’s doen subtiele start, die leidt tot momenten waarop de drums met supersnelle roffels het nummer een metaltintje geeft. Door alles heen loopt voortdurend een simpel melodielijntje, die de zware kost meer dan verteerbaar maakt. En natuurlijk is de kers op de taart weer zo’n zanglijn zonder woorden.

De plaat sluit af met bijna tien minuten klokkend VVCCLD. Opnieuw een meeslepend nummer op basis van een stuwende baslijn. De track bouwt heel rustig in kleine stapjes op waarbij er steeds lagen worden toegevoegd, en af en toe wordt er even pauze gehouden. Als een lange jam van Holy Fuck, maar dan zonder synths.

Ephemeral Feast presenteert ons La Jungle op zijn sterkst. Natuurlijk zijn er voortdurend de zich herhalende kolkende drumpatronen. Stuwend, dansbaar. En daaroverheen wordt stap voor stap een dreigend tapijt van noise gelegd en nooit, echt nooit wordt de melodie vergeten. Met altijd een opbouw in spanning en intensiteit. Koeltjes afgemaakt met zang die vaak woordeloos is, maar evenwel veelzeggend. Luister maar naar Couleur Calsium waar de zanglijn wel een gebrabbeld kinderliedje lijkt te zijn.

De stemmigheid past La Jungle prima. Hun ‘lockdown-album’ is misschien meteen hun sterkste tot nu toe omdat het voelbaar verder gaat dan enkel ons te plezieren met hypnotiserende kraut waar je ook wel blij bij moet glimlachen. Dat glimlachen laten we nu even achterwege en ruilen we in voor vervoering. En niet aflatende bewondering natuurlijk, voor de muur van geluid die het tweetal weet neer te zetten.