50 jaar Paard
40 jaar Claw Boys Claw
30 jaar Rosie
1 jaar Kite

Tekst en foto’s Judith Zandwijk

Sinds 1986 treedt Claw Boys Claw (dat bijna 40 jaar bestaat) regelmatig op in Paard Den Haag (dat precies 50 jaar bestaat).

In de spotlight staan deze week de ‘iets’ oudere mannen in de muziekbizz: 

• De Dijk zet er na 40 jaar een punt achter; 
• Sir Elton John (meer dan 50 in het vak) neemt van zijn Nederlandse fans afscheid in het GelreDome;
• Eric Clapton (al bijna 60 jaar actief) wil nog wel even door en ‘looked’ volgens ooggetuigen deze week ‘wonderful’ tijdens twee concerten in Ziggo Dome.

Claw Boys Claw (óók bijna 40 jaar) denkt nog niet aan stoppen en zet juist een tandje bij: de band maakt een nieuwe plaat (Kite) uitgegeven door Excelsior Recordings én tourt door het land. Vanavond is Paard in Den Haag aan de beurt.

Vaste waarden gedurende 40 jaar 
De spil sinds 1983 wordt gevormd door Peter te Bos (zang) en John Cameron (gitarist). De band kende natuurlijk wisselingen in de bezetting maar is met drummer Jeroen Kleijn (sinds 2007) en bassist Marcus Bruystens (sinds 2013) intussen uitgegroeid tot een hecht team. De drummer en bassist vormen een ruggensteun voor John Cameron die zich niet hoeft te concentreren op slagpartijen maar kan excelleren met zijn frivole spel en snelle pedaalacties. 

Herkenbaar is nog altijd de sound van oprechte, lyrische en psychedelische rock, met een vleugje humor. Maar de heren schuwen vernieuwing en vooruitgang niet. En de band staat nog altijd bekend om hun spetterende live-optredens en brengt, mede dankzij het letterlijk en figuurlijk reusachtige charisma van Peter te Bos (bijna 72 jaar), het publiek én de band steeds weer in staat van hoge opwinding.

Claw Boys Claw leunt niet op eerder gemaakt werk, wil zichzelf niet herhalen en ziet evolutie als een grote noodzaak. Wellicht is het daarom dat er geen It’s Not Me, The Horse Is Not Me Part 2 is uitgebracht als vervolg op Part 1, maar het gloednieuwe album Kite.

Familiebedrijf
Gini Cameron (drummer van Pip Blom) stapt vrolijk de kleedkamer in om nog wat te regelen voor de merchandise-stand die ze bestiert. Ja, zij is de dochter van John Cameron én het nichtje van Beryl, de partner van Peter te Bos. Beryl verzorgt zoals altijd de licht- en videoshow tijdens het optreden. De band tussen de bandleden voelt dus niet alleen als familie, het is het domweg ook.

Nick Cave (alwéér een iets oudere man)
Backstage maakt Rex zich klaar om het voorprogramma te verzorgen. Frontman en gitarist Jonathan Rex en zijn broer Julian Reinboud (de chauffeur van vandaag) zien er stylish uit: strak in een jaren ’70-pak, zonnebril, ringen. Het doet een beetje denken aan Nick Cave (ook al bijna 50 jaar actief als zanger) die van grote invloed is op de stijl én muziek van Rex. Jonathan: „Julian liet mij kennis maken met Nick Cave. Toen ik dat hoorde moest ik huilen. Hij is een grote inspiratiebron en ik denk dat je dat vooral terughoort in ons nummer Palaces.” Samen met drummer Nout Kooij en bassiste Sarah Elzinga maakt dit Amsterdamse trio zwoele en donkere post-punk, vermengd met new wave en zelfs een snufje flamenco.
Natuurlijk staat Palaces ook op de setlist in Paard en brengen ze het publiek lekker in de stemming voor Claw Boys Claw.

Toch kruipt het publiek net iets dichterbij het podium als de ‘Nick Cave’ van de Lage Landen opkomt: Peter te Bos – ook strak in het pak – is groot liefhebber van Cave’s muziek en werkwijze.

Rosie
Zodra de band opkomt vraagt het publiek al om Rosie. Deze evergreen werd 30 jaar geleden uitgebracht op het album $uga(r). Maar de zaal moet wachten tot en met de toegift op deze ballad. De muzikanten klimmen op het drumpodium, Beryl baadt de band in rood licht en de hele zaal zingt het nummer uit volle borst mee.

De eerste drie nummers van het optreden komen van het nieuwe album Kite. Daarna wisselt nieuw en ouder repertoire elkaar in rap tempo af. Het publiek geniet van het zichtbare onderlinge plezier op het podium, de ervaring van de muzikanten zonder dat zij ooit routineus gaan klinken, de overtuiging en de energie, en zet ze tot pogoën aan. Claw Boys Claw is live op zijn best!

Sexappeal
Hij is er niet vies van, interactie met zijn publiek. Zij ook niet. Samen één zijn en genieten is waar beiden hartstochtelijk naar verlangen. Peter te Bos zingt, flirt, grapt, sjanst en ‘duikt’ het publiek in als ware het een jonge God. Goede muziek maken en sexappeal hoeven blijkbaar niet verloren te gaan met het klimmen der jaren. Godzijdank.