Het eerste soloalbum van Wolf VanWymeersch die je zou kunnen kennen van bands als Waldorf en The Van Jets, sneeuwde bijna onder door de stortvloed aan releases die de burelen van MuziScene bereiken. Wanneer een artiest echter werk uit zijn jonge jaren combineert met nieuwe nummers die reflecteren op zijn jeugd, dan nemen we daarvoor graag de tijd. Wat zou hij wanneer geschreven hebben, is een vraag die ons tijdens het beluisteren niet loslaat en die we nog steeds niet met zekerheid in alle gevallen durven te beantwoorden.

Het resultaat is even veelzijdig als tweeslachtig. Voormalige single Friendly Is Better bestaat uit fijne laagjes, die op een prettige manier botsen, zoals stofjes in een baan zonlicht kunnen doen. Dat geeft soms rust wanneer we ernaar kijken, maar kan ons ook onrustig maken. Persoonlijk heb ik meer met het regelrecht ontregelende When You’re Old And Grey And Full Of Sleep naar een gedicht van W.B. Yeats. Dat begint klein, bijna met het strelen van een akoestische gitaar, maar bouwt langzaam uit naar een knappe compositie die voorbij de helft steeds meer de elektronische kant opgaat, waarna Vanwymeersch een soort mantra herhaalt – “Compassie, Compas, Compassie / Compassie Compas” – dat mij in zijn ban brengt, waardoor ook het nummer Part Of Me goed binnenkomt, terwijl dit muzikaal niet per se indringend is.

Hoewel we Vanwymeersch kennen van elektrische gitaar koos hij er uitdrukkelijk voor om op dit album zoveel mogelijk akoestisch te spelen. Dit contrasteert behoorlijk met de toch ook veelvuldig gebruikte elektronische sounds en dat is gewaagd, al pakt het in veel gevallen goed uit. Zo is het trio daarmee het album begint uiterst pakkend. Opener The Hog geeft uitstekend het gevoel weer van hoe tijd schier eindeloos lijkt wanneer je nog kind bent. On A Sunday Afternoon klinkt vrolijk, maar heeft een duistere ondertoon die de pret echter niet weet te drukken en Fall From Grace zorgt voor een rustpuntje, zonder dat de vaart eruit wordt gehaald. Helaas kan dat niet wordt gezegd van I’m Wide Awake, dat Vanwymeersch schreef voor zijn overleden vader. Het drukt een stempel, dat door Who Can Tell en Likelihood niet kan worden weggenomen. Daarvoor is eerdergenoemde When You’re Old And Grey And Full Of Sleep dan weer nodig.

Al met al laat Vanwymeersch ons met een dubbel gevoel achter. Zou het album groeien naarmate we het vaker horen? Of moet de muzikant zijn verleden loslaten en ons verrassen met een toekomstgericht album? Wij denken het laatste, want Vanwymeersch bewijst met dit solodebuut dat hij een begenadigd songwriter is.