Donna Blue heeft ervoor gekozen om op haar debuutalbum een elftal filmachtige nummers te bundelen. De verzameling nummers die stuk voor stuk kunnen dienen als soundtrack van een film noir of spaghetti-western prikkelen de verbeelding. Op diverse nummers is het dan ook heerlijk wegdromen. Daarom vind ik het erg om door de nummers te zappen, afhankelijk van mijn stemming. En dan blijkt de klasse van het koppel, Danique van Kesteren en Bart van Dalen, dat achter Donna Blue zit, want ongeacht mijn gemoedstoestand, is er altijd wel een nummer te vinden waar ik oprecht blij van wordt. 

Dark Roses, de eerste langspeelplaat die van Donna Blue verschijnt, nadat het duo eerst drie succesvolle ep’s uitbracht, begint heel toepasselijk met The Beginning en dat begint met een uitnodiging: “Come close my dear / Let me tell you about my dream / Come close don’t fear / I want to show you what we can be” Welnu, die uitgestoken hand kun je gerust pakken om je te laten meevoeren in de dromerige wereld van Donna Blue die louter lijkt te bestaan uit sensuele zang soundscapes en twangy gitaren die worden gemixt tot een cocktail van klanken à la Calexico, Burt Bacharach en Serge Gainsbourg. 

Mijn favoriete nummer is Rouge, een enigszins jazzy Franstalig nummer met een onweerstaanbaar basloopje. Het wordt voorafgegaan door een ander Franstalig nummer, Solitaire en gevolgd door Caroussel dat qua thema lijkt terug te grijpen op het instrumentale nummer Waking Up From A Dream, dat zich halverwege het album bevindt en dat een perfecte muzikale vertaling is van de dus toepasselijke titel. Van de eerste helft zijn met name The Idea en het titelnummer wat mij betreft noemenswaardig. Beide worden gekenmerkt door een betoverende melodie en parlando gezongen teksten.  

Dark Roses is oorstrelend en nostalgisch en alleen daarom al een instant klassieker. Hoewel het aan voorbije decennia doet denken, is het tijdloos, verleidelijk en uniek. Donna Blue is vanaf half mei t/m begin juni o.a. te zien in zalen als Melkweg, Paard, Hedon, Ekko en Rotown.