De Bretonse band Dewaere vraagt zich af wat popmuziek nu eigenlijk is en doet er actief onderzoek naar op hun tweede album. En als je er zo naar luistert krijg je de indruk dat dit onderzoek eigenlijk geen helder antwoord oplevert. De band start furieus met My Shangri-Laaa; een heerlijke eruptie van noise rond een heel pakkende gitaarriff. En die riff maakt het het nummer stevig en poppy tegelijk. Maar zo’n beetje midden in het smakelijke album swingt de band er in Satellite op los op basis van wat klinkt als een tropisch maar ook gruizig klinkend sampletje. We zien een heel andere kant van Dewaere, bijna poppy met een Latijns Amerikaans sausje. Om daarna de noisepunk richting weer in te slaan met Bricks. Gelukkig voert dat de boventoon op deze prima gitaarplaat tot en met prijsnummer en afsluiter Everybody Wants One Now. Kleurrijke plaat dus, met een al even smakelijk kleurrijke hoes.

Kenmerkend voor de Fransen is naast de experimenteerdrift in het schrijven van de songs en de melodieuze noise, met name de galmend theatrale zangstem van de Australische frontman Maxwell Farrington (ja, dat maakt je nieuwsgierig naar hoe een Australiër verzeild raakt in een Bretonse band: lees het antwoord hier). Zo te horen zingt hij live de kreuken uit zijn broekspijpen en dat maakt dat je benieuwd bent naar wat Dewaere op het podium presteert.