Het elektronische rockduo Zen Mother, bestaande uit Monika Khot en Adam Wolcott Smith, is terug met een derde album. Millenial Garbage Preach is geen katje om zonder handschoenen beet te pakken. Hoewel het soms kan worden getypeerd als ambient, is het allesbehalve dromerig, of het moet nachtmerrie-achting zijn. De muziek lijkt gemaakt om diep door te dringen in het gemoed van de luisteraar, en combineert industriële hardheid met verleidelijke schoonheid, die echter meer bedoeld lijkt als camouflage om dieper door ons natuurlijke harnas te dringen en, eenmaal binnen, de boel eens flink op te schudden. 

Wie zich reeds bij het beluisteren van de ambient openingstrack Henri Matisse ongemakkelijk voelt kan beter niet verder luisteren. Het blijkt een inkomertje, dat wordt gevolgd door een veel confronterender nummer. Sleep lijkt in eerste instantie redelijk door te pakken op dezelfde lijn welke is uitgezet door Henri Matisse, maar halverwege krijgt het nummer een wending, die een eventuele droom verandert in een nachtmerrie. De drone wordt intenser en even lijkt het nummer te veranderen in electronic dance, maar dan wordt het weer duisterder en is het alsof we naar doom luisteren. Het blijkt een goede opmaat naar de eerste single van het album, Order, dat zo goed als instrumentaal is en eveneens kan worden getypeerd als industrial doom. 

The Pharmacy is met een kleine zeven minuten een van de langste nummers. Het begint vrij aangenaam om naar het einde toe toch weer redelijk te ontsporen in intensiteit. We zijn dan inmiddels over de helft en na beluistering van Vengeance en Liljesus, is de conclusie dat het Zen Mother met Millenial Garbage Preach nog meer dan anders het doel lijkt na te streven om te ontregelen. Aan die gevolgtrekking kan het enigszins neurotische slotnummer The Fugitive geen snars veranderen, sterker nog, het onderschrijft het vooral. 

Millenial Garbage Preach werd geproduceerd door Randall Dunn (Sunn O))), Marissa Nadler). Jaren touren en spelen waar maar mogelijk heeft ertoe geleid dat de band de meest krachtige aspecten van zijn geluid leerde kennen en gebruiken. Dat is door Dunn perfect opgepikt en verfijnd in de mix, die daardoor soms angstaanjagend, op zijn zachtst gezegd toch ongemakkelijk aandoet. Hoewel Zen Mother qua compositie mogelijk minder experimenteel klinkt dan in de beginjaren, blijft de sound behoorlijk grensverleggend en onorthodox, waardoor Milennial Garbage Preach een gevalletje is van hate it or love it.