Er zijn bands, waar je verwachtingsvol uitkijkt naar het nieuwe album. Verwachtingen gebaseerd op persberichten en eerder werk. Rolling Blackouts Coastal Fever hoort zeker in dat rijtje bands. Na de eerste twee studioalbums was er spoedig een grote fanbase. En terecht. 

Door: Ronald Houtman

Maar om maar meteen met de deur in huis te vallen: dit derde studioalbum, Endless Rooms, is het nét niet. Natuurlijk, de vijfkoppige band doet in de basis nog steeds waar ze bekend mee zijn geworden. Hun uiterst melodieuze indie-rock met veel gitaarwerk doet het nog steeds goed. Maar ze laten helaas ook wat steken vallen. 

Endless Rooms is een verzameling nummers die deels door de bandleden in afzondering zijn geschreven. Vervolgens zijn de mannen in een groot huis bij elkaar gaan zitten en is het album daar samengesteld en opgenomen. Het resultaat is dan ook dat het album niet echt een consistente eenheid vormt. 

Het album opent bijna sereen en het korte openingsnummer is feitelijk een intro voor het echte openingsnummer, Tidal River. Dit nummer heeft alles in zich om een Rolling Blackouts C.F. klassieker te worden. Het is kenmerkend voor de band, energiek en kan een lekkere ‘meelaller’ worden tijdens concerten. Ook The Way It Shatters is energiek en sluit moeiteloos aan op Tidal River. 

Op dat moment zijn de oren gespitst en bekruipt het gevoel dat Endless Rooms een prachtig, misschien wel episch album is. 

Het intro van Caught Low, dat sterk aan Crowded House doet denken, is schitterend. Maar zodra de zang inzet, wordt het minder. De samenzang in de refreinen is prima, maar de falsetzang van de coupletten lijkt iets uit de toon. Het doet echt afbreuk aan de mooie melodie en goede refreinen. 

De daaropvolgende nummers zijn een beetje ‘meer van hetzelfde’. Natuurlijk, er zitten wat meer en minder uptempo nummers bij en het blijft gelukkig allemaal wel mooi melodieus. Maar het zijn allemaal geen hoogtepunten en het album kabbelt wat voort. Maar met name de zang, die af en toe niet zuiver lijkt, is wel een spelbreker. 

Zijn er dan helemaal geen lichtpuntjes? Gelukkig wel. Wat Rolling Blackouts C.F. wel doet op Endless Rooms, is een poging tot vernieuwing. Natuurlijk, de band is onmiskenbaar te herkennen, maar de melodielijnen van met name de zang, zijn duidelijk anders dan het eerdere werk. Het is gedurfder en dat is te prijzen. The Way It Shatters en Tidal River zijn ‘traditionelere’ Rolling Blackouts C.F. nummers. Vernieuwend hoogtepunt van het album is zonder twijfel Saw You At the Eastern Beach. De tekst wordt bijna gesproken en het nummer kent een wat mysterieuze spanning. 

Dezelfde vernieuwing slaagt dan weer net niet bij het titelnummer. Op zich een mooi en gevoelig nummer, maar de zang doet ook hier weer behoorlijk afbreuk aan het geheel. 

Om toch positief te eindigen, het slotnummer Bounce of The Bottom ligt dan wel weer goed in het gehoor. 

Dat vernieuwing niet altijd verbetering is, bewijst Endless Rooms, helaas. Toch is de drang om te vernieuwen zeer te prijzen. Te veel bands blijven halsstarrig vasthouden aan het hun bekende geluid. Uiteindelijk gaat dat nog meer vervelen. Het is Rolling Blackouts C.F. dus vergeven dat ze uit hun comfort zone zijn gegaan en dit album hebben gemaakt. Laten we hopen dat het een keerpunt in hun carrière markeert, waarmee Endless Rooms toch een klassieker wordt.