Dry Cleaning is een van de vele nieuwe gitaarbands met een geluid dat doet denken aan postpunk uit de jaren 80. De band werd opgericht in 2018 en eind 2020 tekende het kwartet een deal met het 4AD-label. Tegen het eind van het optreden bedankt gitarist Tom Dowse, Maria Somerville die niet geheel toevallig ook van 4AD-huize is en het voorprogramma verzorgt: ”We touren samen en het voelt als familie.”

Door: Judith Zandwijk Foto’s: Jan Rijk

Maar laten we bij het begin beginnen. Door de pandemie was de tour van Dry Cleaning, naar aanleiding van het debuutalbum New Long Leg, ruim een jaar uitgesteld. Dat het in groten getale toegestroomde publiek een half uurtje extra op de stoep van Rotown moet wachten vanwege uitgelopen technische voorbereidingen wordt dus voor lief genomen, terwijl het de tijd doodt met gemoedelijk en genoeglijk met elkaar kletsen.

Langs de rij lopend horen we flarden van gesprekken:
-“Nee, de trein begint niet. De trein vertrekt.”
-“Eindelijk. Ik heb er zin in!”
-“Hier bestellen.”
-“John Parish.”
“Je mag geen Suikerfeest meer zeggen.”
-“Het is de andere deur.”

Het zou zomaar een bron van inspiratie kunnen zijn voor de frontvrouw van Dry Cleaning, Florence Shaw. Haar lyrische teksten, die half zingend worden uitgesproken, bestaan uit flarden van afgeluisterde gesprekken, online opmerkingen, schrijfoefeningen, willekeurige frases uit bewegwijzering en tijdschriften. De betekenissen van haar woorden kunnen direct, surrealistisch, verontrustend of grappig zijn.

See Emily and Maria play
Maria Somerville reikt ons tijdens het voorprogramma de hand om samen te verdwalen door het landschap van haar geboorteland Ierland. Langzaam maar zeker weet zij de ‘Dutch disease’ te beteugelen door gitaarpop te doorspekken met haar mysterieuze vocalen, hypnotiserende drones en luchtige soundscapes. Haar ambient-esthetiek doet denken aan dat van Grouper. Ze speelt enkele nummers van haar plaat All My People zoals: Eyes Don’t Say It, Dreaming en Brighter Days.

Tijdens de change-over wordt het publiek door huis-DJ Jasper Willems uit Ierland weggelokt naar het naastgelegen eiland en dus zingt het publiek enthousiast mee met het nummer See Emily Play van Pink Floyd.

Streng
Onder luid gejuich beklimt dan ‘eindelijk’ Dry Cleaning het podium. Gitarist Tom Dowse flankeert Florence Shaw aan haar rechterzijde en begroet het publiek energiek door met zijn gebalde vuisten in de lucht te stompen. Het blijft niet bij stoer kijken, streng kan hij ook zijn. Al na het eerste nummer vraagt hij de bezoekers nadrukkelijk niet te fotograferen omdat de flitslampjes hem storen.
Links van Shaw staat bassist Lewis Maynard, die de personificatie is van een metalhead. Lange baard, tattoos, zwarte kleding, stevige boots en lange haren die hij regelmatig heen en weer zwaait. En, laten we wel wezen, als je zó bast, dan mag het!
Drummer Nick Buxton zit achter een vrij minimale kit met een paar enorme cimbalen. Hij kauwt op de muziek; opent en sluit zijn mond terwijl hij drumt. Dat doen veel drummers en in een andere artikel gaan we op zoek naar de reden. Voor nu laten we het waarom dus even los.

Is it an act?
Shaw is een opvallende figuur die haar best doet om zo onopvallend mogelijk te zijn. Zo lijkt het althans. Verscholen achter haar lange, steile haren en genderneutrale, lichaamsvormen verhullende outfit staart ze in de verte: “Hello there all the way in the back… I can see you.”
‘Zien’ is voor haar duidelijk iets anders dan aankijken of oogcontact maken. Het is vooral (weg)staren maar gelukkig valt ze af en toe uit die rol en tussen de nummers door is er gelukkig wel kort contact met het publiek. Het al dan niet geforceerde staren alsof het publiek niet bestaat kan wat afleiden gedurende het optreden, dat desalniettemin bestaat uit een prima set.

Voor opener Leafy zet de frontvrouw een ouderwetse mono cassettespeler aan voor wat ambient geluid. Helaas is dat vooraan bij het podium niet erg duidelijk te horen, maar toch is het een leuke opener. Via Unsmart Lady komen we bij de borrelende baslijn van Strong Feelings. De ogenschijnlijke willekeurige teksten zijn geruststellend vertrouwd want het publiek mompelt ze mee. Shaw heeft een extra microfoon laag op haar standaard geklemd om daarmee zweempjes percussie op te vangen.

Her Hippo valt op door absoluut verbluffend gitaarwerk van Dowse; een lang spel dat geweldig massief klinkt. Het applaus ontvangt hij door wederom met zijn vuisten in de lucht te zwaaien. Dan volgen een aantal uitstapjes van het album New Long Leg naar de ep’s uit 2019. Van Boundary Road Snacks And Drinks wordt Sit Down Meal en Viking Hair gespeeld en van Sweet Princess wordt Traditional Fish ten gehore gebracht. In dat nummer neemt Shaw ons mee door de straten en winkels van Londen aan de hand van frases uit bewegwijzering.

Een feest van herkenning golft door het uitverkochte Rotown als de eerste tonen van de debuutsingle Magic Of Meghan spelen. Shaw schreef de tekst in een tijd dat ze volledig geobsedeerd was door het huwelijk van prins Harry en Meghan Markle in 2018. Tenslotte vormen de stevige groove en gierende gitaarmuziek het fundament voor de intense teksten in Scratchcard Lanyard waarmee de band ogenschijnlijk afsluit.

Toegift
Uiteraard volgt er nog een toegift, namelijk Conversation van de ep Sweet Princess. Shaw imiteert een oude ringtone en geeft met haar kenmerkende stijl – iets tussen zang, parlando en spoken word in – stukjes uit een telefoongesprek weer.  

Shaw: “Brrrrrp brrrrrp, brrrrrp brrrrrp, brrrrrp brrrrrp… Hello? Oh hey yeah, sure, yeah, that would be nice. Yeah definitely. See you then. Bye.

Muziscene: “”Brrrrrp brrrrrp, brrrrrp brrrrrp, brrrrrp brrrrrp… Okay. Bye!”