De 48-jarige Tara Busch heeft al een leven achter de rug in de experimentele muziek. In de jaren negentig stond ze op de planken en leidde de Amerikaanse een grungeband, aan het begin van deze eeuw sloeg ze de richting in van electro. In 2013 ontstond I Speak Machine, bedoeld als een groep die met elkaar de soundtrack bij een korte horrorfilm wilde maken. Niet zonder succces: het leidde tot touren met Gary Numan, grondlegger van het genre waarin zij actief zijn.

In 2017 is Tara Busch begonnen muziek te schrijven die nu eens niet bestemd was om als achtergrond bij een film te dienen. Vier jaar zwoegen met electronica samen met haar bandmaat en filmmaker Maf Lewis volgden. Vier jaar die begonnen met ergernis over het bewind van Trump en de flirts van de aftredende president met extreem rechtse krachten in de VS. Niet voor niets heet de plaat War. De woede van Busch vertaalt zich in een plaat die stijf staat van de energie. Het is ruwe agressie gegoten in een serie vierkante industriële tracks, met snerpende en afgebeten ruige beats, pompende bassen en duistere zang. De sound en bewerking van de geluiden maken de plaat. De overrompelende plaat doet aan een stapel referenties denken, uiteenlopend van Depeche Mode, Siouxsie And The Banshees, The Young Gods tot en met eigentijdse vertegenwoordigers van het genre als Boy Harsher en The Soft Moon. Dat belooft veel goed voor de aanstaande concerten, zeker ook als je weet dat Busch en Lewis het visuele aspect bij hun muziek heel belangrijk vinden. Kijk maar naar hun prachtige videoclips.

I Speak Machine is 26 mei in de Melkweg te zien