Er zijn soms van die dagen dat je aan jezelf twijfelt. Bij mij zijn dat doorgaans de weekdagen en het weekend. Dat je je afvraagt of je het wel allemaal goed gezien en gehoord hebt. Als voetbal oorlog is en oorlog voetbal – als je sommige analisten over de waanzin in Oekraïne hoort spreken – dan is een concert ook voetbal. Voor een optimale beleving is tactiek en positie kiezen om te kunnen scoren van belang. En dan nog kan het, zelfs met enkele decennia ervaring op zak, wel eens misgaan. Vraag maar aan Dick Advocaat en haal de befaamde wissel van Arjen Robben nog maar eens voor de geest. Zo ging het afgelopen week bij ondergetekende mis.

Hoe dat zo? Nou, al tijden een ticket voor Fontaines D.C. op zak. Uitverkocht huis in de Muziekgieterij Maastricht. Hooggespannen verwachtingen. Zin an. Redelijk op tijd aanwezig en naar binnen. Zaal al aardig volgepakt. Nou kun je een uitverkochte concertzaal grofweg in drieën verdelen. In het eerste gedeelte de devote fans die niks willen missen en oog in oog willen staan met hun muzikale helden. In het tweede gedeelte de liefhebbers, die enige afstand wensen te bewaren en in het onderhavige geval niet in een moshpit verzeild wilden raken. In het derde gedeelte degenen die in de buurt van de bar wensen te vertoeven, enkelen die lijden aan de ‘Dutch disease‘ of wel eens willen zien wat ‘the next big thing’ voorstelt. 

Positie gekozen aan de zijkant, in het tweede gedeelte. Voorprogramma Just Mustard was snoeihard en hoewel ik niet op een dissonante toon meer of minder kijk en muzikale contrasten kan waarderen, werd de met een kindstemmetje uitgeruste, kwelende zangeres me na een paar nummers al te veel. Wat te doen? Aangezien mijn vriendin – om het politiek correct uit te drukken – ‘vertically challenged’ is en het zicht vanuit ons standpunt zodoende niet al te best, stelde ik voor naar het balkon te verkassen. Prima zicht op het podium, een bar in de buurt, geen geouwehoer om ons heen. Alleen… de ‘beleving’ was naadje kut. En dat deed de vraag rijzen: hoe goed was Fontaines D.C. nou werkelijk? Zanger Grian Chatten was zijn geheel neurotische zelf, rondjes draaiend, met de armen wapperend, zijn teksten de zaal in spuwend en af en toe het enthousiaste maar enigszins tamme publiek opzwepend. De overige bandleden vrij statisch. Opvallend hoeveel ‘hits’ de band eigenlijk al op zak heeft. Too real, Televised mind, Boys in the better land, A hero’s death, Hurricane laughter, Sha sha sha en nu al een publieksfavoriet: I love you, van het binnenkort te verschijnen derde album Skinty fia. 

Kortom: helemaal niks mis mee, maar bij mij pakte de mayonaise niet, zoals de ruimschoots aanwezige Belgen zouden zeggen. Ik las de volgende dagen alleen maar juichende Facebook-berichten en recensies over het optreden en andere concerten waar Fontaines D.C. ten dans speelde. Een concert waar je bij geweest móest zijn. Concert van het jaar. Fan-tas-tisch! 

Ik vroeg me af of ik dan toch blasé was geraakt, omdat ik het zo niet voelde. Zeker, prima concert, maar ik was niet mee, in tegenstelling tot een dag eerder, toen ik tussen pakweg vijftig andere gelukkigen het New Yorkse Bodega zag schitteren. Ik kwam uiteindelijk tot de conclusie dat ik een kardinale fout had gemaakt door op het balkon plaats te nemen. Om met Herman Kuiphof te spreken: ‘zijn we er tóch ingetuind’. Herkansing op de wei van Rock Werchter deze zomer.  

DJ 45Frank