*** LET OP – Maak kans op een exemplaar van dit album! ***

Eigenlijk struikelde ik als het ware over Dizzy Panda. Ergens iets over gelezen, mooie hoes, interesse gewekt. Het eerste nummer van het net verschenen album Panda Points intrigeerde, het tweede nog meer. Playlistmateriaal, dacht ik direct. En zo geschiedde. Over wie achter Dizzy Panda zit zijn we ongewis. Daarover wordt op de site niet veel verteld, maar ik heb dit weten te achterhalen: Dizzy Panda is een DIY- samenwerkingsproject van twee Nederlandse vrienden uit Haarlem met een pandamasker.  Zoals alle panda’s hebben ze een lichte en een donkere kant. Dizzy Panda mixt genres en voegt daar een vleugje psychedelisch/donker (Dizzy) of retro/chill (Panda) invloeden aan toe. 

Nadat het nummer I Want My Baby in onze wekelijkse playlist verscheen, nam ene Mike contact met ons op. Of we interesse hebben in een weggeefactie? Nu vonden wij panda’s altijd al sympathiek, maar hierdoor groeit die genegenheid natuurlijk alleen maar. Omdat we willen weten wat we eventueel weggeven hebben we het album nog eens aan een kritische luisterbeurt onderworpen. 

Laten we beginnen met de titel. Panda Points verwijst naar het aantal maanden dat je geen seks hebt gehad. Dat verklaart dan natuurlijk waarom veel nummers op dit album nogal moody en donker zijn. Tijdens het schrijven en opnemen van de vijftien tracks van dit album, kwamen de heren mogelijk simpelweg tijd en energie te kort voor een potje seks. Hoe erg dat is, moeten ze zelf maar beoordelen, het resultaat mag er wel degelijk zijn.  

Op Panda Points combineert het duo trip-hop, pop, elektropop, EDM, downtempo en zelfs elementen van rock., zoals goed is te horen op bijvoorbeeld Revenge II. Albumopener Take Your Soul heeft wat weg van cold wave, al zijn hierin overduidelijk trip-hopelementen te bespeuren. Het wordt gevolgd door I Want My Baby, dat vooral opvalt door de vette bas tegen een minimale beat en dat mij doet denken aan The Beautiful People van Marilyn Manson. Via Extra Step belanden we echt in de trip-hop. Wat een energie! Dat geldt ook voor They Call Up On Me, maar toch is dit van een andere orde. Zweverig aan de ene kant, stevig aan de andere, menselijk, maar met een robot-twist.  

Crazy is een uiterst geslaagde mix van rock en EDM, die mij zonder meer teleporteert naar de jaren-90. Dat geldt eigenlijk voor veel tracks op Panda Points, al lijkt Emergency Warning beïnvloed door de decade ervoor. Hierna zakt het album voor mijn gevoel wat in. Er wordt wat geëxperimenteerd en gezweefd. Whimsical Neighbour is een uitzondering, maar doet wel erg denken aan Massive Attack of St. Germain, al is dat natuurlijk niet per se erg. Helemaal niet omdat met Feeling Grey het vuur dat smeulend was weer wordt opgerakeld. Niet al te vrolijk, maar zo staan Panda’s ook niet echt bekend en zo bekeken is het wel toepasselijk.

Na een korte inzinking leven de panda’s dus weer op. Morpheus’ Arms is mysterieus, opwindend en meeslepend. So Funny roept weer herinneringen op aan de Blue Lines-lp van Massive Attack, terwijl voor Revenge II de rockregisters weer worden opengezet met een stevige gitaarriff. I Do Not Follow klinkt psychedelisch en heeft wat weg van Goa-trance. Het zou wat mij betreft een perfecte afsluiter zijn, maar die eer is aan Havana Syndrome. De latin- en salsaklanken van deze jazzy instrumental zijn behoorlijk afwijkend van de rest van het album, maar geven naar verluidt een voorproefje van hetgeen de Panda’s nu aan het uitbroeden zijn.