Toegegeven, de albumhoes is ronduit intrigerend. Een jonge man ligt ruggelings op een afgebroken ionische zuil. Om zijn nek en in zijn rechterhand heeft hij een paarlen ketting, witte pumps liggen onder zijn voeten. Er staat een glas witte wijn naast een nog volle fles met eveneens witte wijn. Liggen er nu pillen of meer parels aan de voet van de zware blauwe gordijnen die de achtergrond van dit plaatje vormen 

De bijgeleverde bio is al even fascinerend: Half zanger, half italiaan: Tristan Roma is een muzikant die woont in Parijs. Hij heeft Frans bloed, maar hij voelt zich Italiaans. Ondertussen hebben we het schijfje ook maar eens opgezet. Magnolia klinkt als een filmscore uit de Frans-Italiaanse cinema uit de jaren-60 en/of 70. Dit komt overeen met wat we lezen in de bio.  

Vision Mer doet enigszins denken aan de muziek die ik hoorde op campingdisco’s in de jaren-80. Terwijl een discobol voor sfeer zorgt in de zaal die overdag een kantine is, schuifelen occasionele stelletjes al dan niet gegeneerd op de dansvloer. De herinnering die het oproept maakt dat ik het kan waarderen. Paradiso is ook nog goed te pruimen. Ik herinner me een serie platen uit de tachtiger jaren, Italo Boot Disco. Daar doet dit me ook aan denken: electro/synthpop die zo corny klinkt dat het ergens wel wat heeft. 

Bij de laatste twee nummers merk ik dat ik aan het einde van mijn spanningsboog ben. Aan het einde van mijn Latijn is in dit geval misschien beter van toepassing. Primo Scenario zou je mogelijk voor de hoes willen aanschaffen, maar muzikaal weet het onvoldoende te boeien voor een aanbeveling.