‘Mother, father can I lie between your bodies tonight?‘ zingt Douglas Dare in Heavenly Bodies. Och, willen we dit niet allemaal? Juist nu. Een toevluchtsoord vinden onder een warm dekbedje, waar bescherming en veiligheid wordt geboden.

Door: Judith Zandwijk Foto’s: Jan Rijk

Twijfels. Laten we ons hier, nu, terwijl er buiten een heel ander strijdtoneel woedt, meevoeren in de bezongen pijn van een jonge singer-songwriter die zich ongewoon en misplaatst voelde gedurende zijn jeugd? En dat terwijl er even verderop in een platgebombardeerde woning een vrouw piano speelt, in een overvolle schuilkelder een meisje Let it go zingt en Poolse trompettisten wanhopige vluchtelingen verwelkomen met hun geschal? We komen we tot de conclusie dat het kan. Móet zelfs; want muziek biedt ook troost. Troost aan klein én groot verdriet, angsten en onzekerheden. Muziek komt namelijk binnen in hersengebieden waar ook stress zijn oorsprong vindt en vervult het hart. Muziek is een toevluchtsoord.

Fuck You
De Australische Merryn Jeann die het voorprogramma verzorgt van het optreden van Douglas Dare in Utrechts Ekko, verdrijft langzaam maar zeker met haar pianopop de gedachten aan het triviale in het leven. Ze begeleidt zichzelf op gitaar en keyboard en ondersteunt daarmee haar warme heldere stem. In haar uitspraak is in het Australisch een Frans-, en in het Frans een Australisch accent hoorbaar.

Haar set, die ze als reminder op haar hand heeft geschreven, sluit ze af met Mother. Het is een protestsong die ze vijf jaar geleden schreef tijdens de natuurbranden in haar thuisland. Zij keert zich daarin tegen het beleid van de Australische prime minister. Vandaag zingt ze het naar eigen zeggen als een ‘Fuck You’ voor diezelfde regeringsleider die de klimaatcrisis niet serieus neemt. Directe aanleiding om dit te doen zijn voor Jeann de recente stortregens in het oosten van haar geboorteland die tot overstromingen leidden waarbij duizenden huizen zijn verwoest en meer dan twintig mensen zijn omgekomen.

Milkteeth
Douglas Dare’s recente album Milkteeth, in 2020 uitgebracht op Erased Tapes, is aanleiding voor deze tour die hem naar Ekko brengt. Het is een tour die niet helemaal zonder problemen verloopt; het uitstel vanwege Covid, in München brak zijn stem en het optreden in Milaan moest worden gecanceld vanwege zijn gezondheid.

De nummers op Milkteeth reflecteren zijn muzikale en persoonlijke groei sinds albums Whelm (2014) en Aforger (2016). De basis van zijn muziek blijft minimalistisch en fragiel, maar hij heeft naast de piano meer instrumenten (autoharp, gitaar, trompet en flugelhorn) en thema’s geïntroduceerd. Centraal staan de herinneringen (en de dualiteit van die herinneringen) aan zijn jeugd op een melkveehouderij in Dorset (waaraan de titel van zijn laatste album dus refereert). In die periode voelde hij zich onzeker en dacht hij dat het hem ontbrak aan ouderlijke erkenning.

Als Douglas opkomt zien we die persoonlijke groei ook terug in de vrijheid en zelfverzekerdheid die hij inmiddels voelt om zijn vrouwelijkheid te laten zien. Het is prachtig om te zien en de resultaten zijn betoverend mooi. Hij oogt zelfverzekerd en kwetsbaar tegelijk en klaar om zichzelf te geven aan het publiek en zijn diepste zielenroerselen met hen te delen.

I am free
Met opener I am free bezingt hij de vrede die hij inmiddels voelt met zijn persoonlijke identiteit en geaardheid. Vanaf de eerste tere klanken worden de bezoekers meegenomen naar zijn innerlijke reizen. Tot zijn spijt speelt hij vanavond niet op een door hem zo geliefde piano maar op een keyboard. Daarover geen klachten vanuit het publiek. Het is juist muisstil en de energie in de zaal vult zich met Douglas’ performance en ieders eigen emoties.

Met de woorden ‘I carry it arround like a baby‘ introduceert hij de autoharp en vraagt om nog meer stilte omdat het akoestische instrument niet luid is. In de lofzang op eenzaamheid Silly Games geeft het snaarinstrument een extra dimensie aan de wanhopige zoektocht binnen zijn samengesteld gezin naar een metgezel om gekke spelletjes mee te spelen.

Sad songs
Hoewel zijn songs lastige thema’s en pijn kennen en de toonsoort altijd mineur is, zwelgt het niet in zelfmedelijden. Sterker nog, er ontstaat een soort opgewekte en bijna vrolijke sfeer. Douglas zegt daarover met een glimlach: ‘Ik houd nu eenmaal van sad songs.’ Vanavond ook van praten blijkbaar. Hij rijgt geanimeerd pratend de nummers aan elkaar.

Sommige bezoekers praten ook graag terug … Het is niet de enige participatie die hij van ze verwacht. Gedurende The Joy in Sarah’s Eyes stapt hij gracieus van het podium om zich door het publiek te laten omringen. Tijdens Red Arrows wordt er nogmaals een beroep op het publiek gedaan. Dit keer om mee te zingen en dat verzoekje wordt met volle overtuiging en uit volle borst gehonoreerd.

Two become one
Met Caroline grijpt de singer-songwriter terug naar een nummer van het album Whelm. Hij vertelt dat dit het eerste échte nummer was dat hij schreef buitenom de ‘Spice Girls’-geïnspireerde liedjes die hij componeerde in zijn kindertijd. Dat komt hem tijdens de toegift te staan op het verzoek een liedje van the Spice Girls te spelen. Giechelend, zoekend naar de juiste songtekst covert hij Two become one met de disclaimer dit nog nooit gedaan te hebben en het ook nooit meer te zullen doen.

Schuilen
Heel even was Ekko de bunker waar men kon ‘schuilen’, vrij en veilig in de muzikale omarming van Douglas Dare. Muziek biedt troost.