Grappig dat de jaren tachtig op dit moment weer zo in de picture staan. Minder is weliswaar dat meneer Putin daar een steentje aan bijdraagt, maar daarentegen belicht bijvoorbeeld de tv-serie ‘De jaren 80 voor tieners‘ op de VRT die periode op een even charmant grappige als informatieve manier. En natuurlijk is er altijd een soundtrack bij dat soort programma’s met heel veel popliedjes gemaakt met een voor die tijd nog enigszins ‘nieuw’ instrument: de synthesizer. Er is wat afgedanst op nummers gebouwd op de geluiden van als machines pulserende synths.
En natuurlijk is het geen nieuws dat er ook nu nog muzikanten zijn die van die techniek gretig gebruik maken. Beryl Anne bijvoorbeeld. Achter de artiestennaam gaat songwriter en multi-instrumentalist Anne den Boer schuil die we nog kennen van de debuut ep Land of Mine die ze in 2019 voor het eerst liet horen in Rotterdams Roodkapje. Daarna volgde voor Beryl Anne aandacht vanuit 3FM, een tour tijdens de Popronde en een serie optredens.
Nu presenteert zij de ep Paper Walls die bol staat van de in de maat spelende synths, mooi klinkend, gelaagd, met puike zangpartijen en dus zo’n retro jaren tachtig sausje. De liedjes doen natuurlijk denken aan collega’s die ook bouwen op elektronische klanken als Luka, maar Den Boer houdt haar muziek wat vierkanter, meer gedisciplineerd, met misschien een toefje emotie als van Klangstof. Gek genoeg doen de liedjes denken aan een Nederlandse ster uit de jaren tachtig die kortstondig aan het firmament prijkte met liedjes als een wervelwind: Nadieh.
Wat de ep van de in Rotterdam woonachtige maar uit Eindhoven afkomstige muzikant extra lading geeft zijn de boodschappen die zij in haar muziek verpakt. Want enkel leuke liedjes schrijven, daar doet ze het ogenschijnlijk niet voor. Bijzonder actueel en buitengewoon indringend is haar liedje Hands, waarmee ze de ep afsluit, en niet voor niets. Het is de bedoeling dat die boodschap nog even nadendert en aan het denken zet misschien. Zij zingt over de angst en het constante onveilige gevoel wat ze al jarenlang ervaart op straat. ‘Alle ongewenste fysieke, verbale of non-verbale toenadering overkomt mij, en een hoop andere meisjes en vrouwen om mij heen te vaak. Ik heb het lang genegeerd maar de woede en frustratie die ik steeds voel wanner het gebeurt, daar kon ik niet meer omheen’, schrijft Den Boer in een toelichting op de betekenis van Hands. Daarom schreef ze het nummer dat eindigt met de zinsnede ‘Keep your hands to yourself‘. ‘Hopelijk draagt dit een steentje bij om straatintimidatie te stoppen’, zegt ze, waarvan acte.
MuziScene magazine 