‘We mogen weer’. Kreeg ik een euro voor elke keer dat ik dit zinnetje – gebruikt door concertzalen en concertbezoekers – op social media zie passeren, dan zou ik genoeg geld op zak hebben om kaartjes te kopen voor de talloze concerten die na het loslaten van het gros van de coronaregels worden aangekondigd. Toch staat er een paard in de gang dat vooralsnog de doorgang verspert naar de grotere concerten en festivals. Want waar carnavalsvierders in het zuiden des lands vrijelijk aerosolen en lichaamssappen mogen uitwisselen en het wachten is tot een Brabo- of Limbo-variant van het coronavirus de kop opsteekt, daar worden de braafste jongens en meisjes uit de klas wederom gepest met testen voor toegang voor concerten vanaf 500 personen. Concert- en festivalbezoekers schijnen een bedreiging te vormen voor de volksgezondheid. Begrijpe wie begrijpen kan. Benieuwd of het Museumplein hiervoor nog volloopt, nu er voor coronademonstranten een zwart gat dreigt te ontstaan.

Hoe dan ook: we mogen weer. Daarvoor dient er na twee jaar onthouding wel nog het een en ander te gebeuren. In mijn geval: allereerst een zoektocht naar kaartjes voor onder meer concerten van Paul Weller en Teenage Fanclub en tickets voor Rock Herk en een dagje Rock Werchter, die al twee jaar ergens opgeslagen liggen, inclusief vooraf aangeschafte drank- en eetbonnen. Plus het zoeken naar overgebleven drankmuntjes van popzalen. Aangezien ieder nadeel z’n voordeel heb, zijn betreffende kaartjes en bonnen vanwege de gierende inflatie nu zowat het equivalent van bitcoins. Verder is het te hopen dat Gaston met zijn vrachtwagen ook een keer koers zet naar mijn postcodegebied. De verlanglijst voor concerten groeit elke dag, maar of Bruintje dat kan trekken?

Daarnaast is er werk aan de winkel wat betreft de mentale en fysieke gesteldheid. Na twee jaar staat de concert- en festivalconditie niet meer op punt. De komende tijd staat dan ook in het teken van workouts, om tijdig in vorm te raken voor een hoorn des overvloeds wat betreft live-muziek.

Om te beginnen, althans voor wie zich daartoe geroepen voelt, straks tijdens de festivals: dagelijks driemaal honderd keer door de knieën zakken, als voorbereiding op het ‘bekersnaaien’ en het oprapen van verloren drankmuntjes (bukbier). Vervolgens stoelen aan de kant, een vette punkplaat op de draaitafel zwieren en tweemaal per week een half uurtje pogoën in een solo-moshpit. Een vitamine C-pilletje in de mik gooien (voor het placebo-effect), wat dance-compilaties in de CD-speler mikken, ogen wijd open sperren en tot een uur of vijf losgaan op de dansvloer in de keuken, ter voorbereiding op aanstaande dance-events. Vóór het slapen gaan een keer of vijf vanaf het nachtkastje ruggelings op het bed duiken, om het stagediven na te bootsen. Niet vergeten om even een flesje bier leeg te gieten over de gedragen kleding, om ’s morgens na het ontwaken het verschaald bier-aroma op te kunnen snuiven. Maar Christus te paard (al dan niet in de gang): we mogen weer!

DJ 45Frank