Vier jaar geleden al weer werden we verrast door een album dat op zijn beste momenten de betovering van Talk Talk in zich droeg. Lo Moon heette de band, en hun debuutplaat hebben we destijds verslonden. Toch was het niet enkel goud wat een blonk, want Lo Moon heeft ook een beetje de neiging pathetisch uit te pakken, door te schieten in melancholie en die stadiongeschikt neer te zetten. Da’s dan net weer een beetje jammer.

Na vier jaar verschijnt de opvolger A Modern Life. De band rond zanger Matt Lowell heeft het ook niet makkelijk, want drie leden wonen in drie uithoeken van de VS en eentje is uitgeweken naar Londen. Elkaar ontmoeten om muziek te maken doen ze in Los Angeles. Ga er maar aanstaan. Dus het is ze vergeven dat het even heeft geduurd. Toch is het gelukt stappen te zetten die resulteren in een album dat weer op de beste momenten meeslepend mooie melancholische muziek oplevert. De subtiele momenten, vooral in de ritmes, die ons destijds aan Talk Talk deden denken, vinden we helaas niet meer in dezelfde mate terug. Het lijkt of Lo Moon na het succes van de eerste plaat zoekt naar stadions om in vervoering te brengen. En dus liedjes maakt die op die maat zijn gesneden. Of het gaat lukken grote zalen in te pakken kunnen we binnenkort zelf ervaren in Nederland waar Lo Moon het voorprogramma mag verzorgen van War On Drugs.

Hoe dan ook, wij hebben nu een nieuw album van een band die de kunst verstaat mooie liedjes te schrijven en die in een mooie mix van traditionele instrumenten en vette electronica prachtig te laten klinken. Bijna allemaal liedjes op een in de tel hangend ritme, iets waar Talk Talk ook wel raad mee wist. Het voelt altijd slepend, wat je automatisch in een lagere versnelling brengt en openstelt voor nostalgie en melancholie. Een beetje met een retro-feel, zo uit de jaren tachtig – Expectations bijvoorbeeld doet denken aan A-ha’s wereldhit Take On Me – maar toch met de voeten in het hier en nu. Dream Never Dies – de video staat hieronder – is een mooi voorbeeld van wat de band tegenwoordig vermag.

Eindconclusie? Ambivalent. Een liedje als Carried Away kruipt akelig naar Coldplay-effectiviteit, en is tegelijk een prachtig klinkend mooi liedje. En dat gevoel overheerst over het hele album: continu wordt je heen en weer geslingerd tussen de aantrekkingskracht van de prachtige productie en knappe composities, en afgestoten door het vermoeden dat het heel berekenend is gemaakt. En dan vergeten we maar even dat het niveau van een nummer als Loveless van hun debuut ver uit zicht is geraakt.