Am I Really Going To Die, As I Try Not To Fall Apart, The End en There Is No Cure For It: De songtitels op het nieuwe album maken meteen duidelijk dat White Lies nog immer door het thema dood is gefascineerd. Nieuw op de zesde langspeler van de Londenaren is daarentegen het uitstapje naar andere genres. In opener Am I Really Going To Die horen we een mix van funk en synthpop. Zo zwaar als de titel is, zo vrolijk en fris klinkt het nummer. 

I Don’t Want To Go To Mars is zo’n typisch White Lies-liedje dat goed zal vallen bij de doorgewinterde fan. Het refrein wordt groots uitgedragen door zanger Harry McVeigh, maar het is de scherpe en snerpende gitaar die de song naar grotere hoogte tilt.

Het hoogtepunt van de plaat is waarschijnlijk meteen het langste nummer wat op een officieel White Lies-album is verschenen: met bijna zeven minuten is Roll December een meer dan gedurfd uitstapje naar progrock. Het nummer is bombastisch, energiek en kent een geweldige apotheose. Experiment meer dan geslaagd. Afsluiter There Is No Cure For It is monotoon, maar op een fijne manier. Een ietwat dromerige opbouw waarbij ook hier de gitaar nét die extra bite geeft.

Met Ed Buller (betrokken bij eerder werk van White Lies) en Claudius Mittendorfer (Weezer, Panic! At The Disco) achter de knoppen heeft White Lies een enorm fris en gevarieerd album afgeleverd. De synthpop in de blender gooien met andere stijlen is een schot in de roos. De diversiteit op  As I Try Not To Fall Apart zorgt ervoor dat de zesde plaat van White Lies geen moment verveelt. Dat de dood White Lies nog maar lang in leve moge houden.

In april tourt White Lies door Nederland en speelt onder andere in de Maassilo en Muziekgieterij.