Het eerst wat opvalt aan de nieuwe Korn is dat Requiem slechts 9 nummers telt. Dit is met afstand hun kortste album met 32 en halve minuut op de teller, maar ze laten geen seconde onbenut. Geen doedelzak intro, geen skits of tussenstukjes, geen gekke tracks van 1,5 minuut; geen poespas, gewoon gaan! Openingsnummer Forgotten geeft meteen het tempo aan met een uptempo, funky basloopje dat overgaat in een lekker hakkende riff.

Door: Fabian Hofland

Het is de energie die we van de band uit Bakersfield kennen, maar het klinkt meer gepolijst dan eerdere albums. Kijk, erg subtiel zal het nooit worden, want het blijft boze mannen muziek, maar het is een stuk verfijnder en zelfs catchier. Dat zit hem in een aantal dingen: sowieso de productie, die mijlenver verwijderd is van het über-rauwe debuut of het extreem gruizige Untouchables. Daarnaast is de onmiskenbare slapbass van bassist Fieldy minder prominent aanwezig of soms vervangen door wat meer regulier basspel. Hij is momenteel op hiatus van de band om wat tijd aan zichzelf en zijn familie te kunnen besteden, maar heeft de nummers op Requiem nog wel allemaal ingespeeld. Maar bovenal zijn het de refreinen die het geluid van deze plaat bepalen. Korn wist al vrij snel hoe je een goeie hook moest schrijven en een goed (radiovriendelijk) refrein was zeker vanaf Follow The Leader niet meer uit het geluid weg te denken, maar op Requiem grossieren ze hierin als nooit tevoren. Lead single Start The Healing heeft een absolute oorwurm van een zanglijn in het refrein en eigenlijk alle nummers zing je na één keer draaien mee alsof je ze al jaren kent. Natuurlijk trekt zanger Jonathan Davis bij vlagen nog stevig van leer. Hij grunt en schreeuwt nog altijd en tegen het einde van de plaat, op afsluiter Worst Is On Its Way, duikt zijn unieke metal-scatten ook nog even op.

Het idioom van de band is inmiddels bekend en de kaders waar binnen gewerkt wordt zijn niet heel breed, en toch lukt het ze geregeld om te verassen door tegelijkertijd onmiskenbaar Korn te zijn en met een fris, nieuw geluid te komen. Nummers als Penance To Sorrow en My Confession grijpen terug naar ‘old school‘ Korn, maar daar tegenover staat het vloeiende Hopeless And Beaten en hortend-en-stotende Lost In The Grandeur.

Het eindresultaat is een ijzersterk album met een aantal van de meest meezingbare nummers die band ooit maakte. Het is een hele precieze plaat: nergens een grammetje te veel, afgemeten en met militaire nauwkeurigheid. En die kortere speelduur? Daar merk je eigenlijk niks van. Albums sneuvelen veelal aan een te lange speelduur, maar zelden of nooit aan een te korte. Korn kwam, zag en overwon.