Het heeft vijf jaar geduurd en de fans zaten er om te smachten, maar hier is dan eindelijk weer nieuw werk van Spoon. Oké, in 2019 verscheen een het ‘greatest hits-album’ Everything Hits At Once met daarop de nieuwe song No Bullets Spent. En in 2021 zijn twee covers van Tom Petty uitgebracht. Maar nu is er Lucifer On The Sofa, het tiende studioalbum alweer van de band uit Austin, Texas, rond zanger/gitarist Britt Daniel en drummer/percussionist Jim Eno. Eigenlijk was het album al in 2020 gereed, maar omdat de band het album niet met een tournee kon ondersteunen vanwege corona, is de release steeds uitgesteld. 

Door: Ronald Houtman

Voor wie Spoon (nog) niet kent: hun muziek wordt afwisselend in de hokjes pop, rock, ‘experimental rock‘ of ‘alternative‘ geplaatst terwijl het eerste album Telephono en de ep Soft Effects nog net best als post-punk omschreven kunnen worden. De band is dus lastig ‘in een hokje’ te plaatsen, een gevolg van hun drang om origineel werk te blijven maken. En voor degenen die Spoon al wel kennen meteen maar de samenvatting: Lucifer On The Sofa is een typisch Spoon album maar meer rock georiënteerd dan albums als Kill The Moonlight, Gimme Fiction en Ga Ga Ga Ga Ga. 

De toon wordt meteen gezet in het openingsnummer Held. De strakke gitaarrif wordt, kenmerkend voor het werk van de mannen uit Austin, het hele nummer consequent doorgespeeld. De vrij melodieuze zang van Britt Daniel – met zijn kenmerkende iets rauwe zangstem – geeft Held een bombastisch randje. 

Dat het album meer rock georiënteerd is, wordt misschien het meest duidelijk in het opvolgende nummer The Hardest Cut. Net als Wild en Feels Alright is dit een vrij rechttoe rechtaan. Onmiskenbaar Spoon, maar voor de fans van met name de albums uit de periode 2002-2010 misschien even wennen. Nog iets wat we niet van deze band gewend zijn: gitaarsolo’s. Op dit album staan waarschijnlijk meer gitaarsolo’s dan op alle andere albums bij elkaar (oké, we rekenen Telephono/Soft Effects even niet mee).

Waar we wel aan gewend zijn is dat Spoon een breed arsenaal aan instrumenten inzet; van piano tot orgel en saxofoon. Die sound en de wijze van componeren dragen er aan bij dat ook dit album voor Spoon fans vertrouwd in de oren klinkt. Dat geldt voor tracks als The Devil & Mister Jones, On The Radio en Satellite. Astral Jacket is één van de drie rustiger nummers op het album. Het past weliswaar binnen het album maar wijkt wel sterk af van het overige werk (zoals Goodnight Laura op Transference dat ook doet). Gelukkig wordt Astral Jacket gevolgd door één van de beste nummers op de plaat: Satellite. Dat begint waar Astral Jacket eindigt – heel rustig – maar wordt vervolgens schitterend opgebouwd en afgerond. Afsluiter Lucifer On The Sofa is gebaseerd op een simpel klinkend basisritme dat schitterend wordt uitgewerkt en is een waardig slot van het album. 

Met Lucifer On The Sofa vernieuwt Spoon opnieuw. Het is zonder twijfel het meest ‘rockende’ album van de band sinds het uit 1997 stammende Soft Effects. Lucifer On The Sofa is wellicht iets minder experimenteel of speels als de voorgaande albums. Maar voor een band die al bijna 30 jaar bezig is hoeft dat ook niet altijd. Des te knapper is het dus dat Spoon zichzelf steeds weer weet te vernieuwen en origineel blijft. 

Als kennismaking met Spoon is dit album misschien niet de meest voor de hand liggende keuze. Voor wie ze kent en volgt is het goede nieuws dat ze aangenaam blijven verrassen!